HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

polskich najemników USA w okupowanym Afganistanie. Do tego momentu taka
gra mieściła się w rutynowych działaniach każdego wywiadu czy
„kontyngentu", ale miała ona drugie dno. Na „współpracy" miała zarabiać
rodzina jednego z ówczesnych ważnych polityków afgańskich. Miał on
wspierać naszą ekspedycję karną przewodnikami i tłumaczami, a co
ważniejsze - pośredniczyć w negocjacjach między szefami lokalnych klanów,
a naszymi dowódcami. „Dziennik" z 17 marca 2007 roku „wszedł w
posiadanie"informacji, iż jeden z ważnych uczestników tej gry w ramach
„Kandaharu", złożył dwukrotnie wizytę u prezydenta Lecha Kaczyńskiego i
mamy prawo przypuszczać, że nie rozmawiali tylko o pogodzie w
Afganistanie.
Pakt z klanami afgańskich kacyków został zawarty w maju 2005 roku, ale
rok później ten misterny plan się rozsypał, bo likwidator WSI A.
Macierewicz ustalił, iż głównym dyrygentem w akcji „Kandahar" był
Aleksander Makowski, a ten miał od dawna „przechlapane" u likwidatorów
"WSI. Makowski to nie byle kto, bo pułkownik wywiadu PRL, który w latach
80. trudził się zwalczaniem opozycji „demokratycznej"3 Najpewniej
pojawienie się tam nazwiska
3 Cudzysłów jest tu merytorycznie niezbędny, jeśli sobie uzmysłowimy
rodowód tej „opozycji demokratycznej" i jej tragiczny dorobek w dziele
niszczenia gospodarczego i finansowego Polski po „Okrągłym Stole" i
zaprzedawania polskiej suwerenności zachodnim mocodawcom tej „opozycji".
TARCZA ZDRADY NARODOWEJ
223
tego esbeka Makowskiego sprawiło, że Macierewicz zdecydował się ujawnić
„operację Kandahar". Kłopot wyłonił się w momencie, kiedy A. Macierewicz
musiał wymienić nazwiska ówczesnych ministrów Obrony Narodowej oraz
szefów WSI. Nie mógł więc podłożyć miny pod Radkiem Sikorskim, toteż go
wykreślił z tego fatalnego zdania, zapominając zmienić liczbę mnogą na
pojedynczą, dotyczącą tylko ministra Szmajdzińskiego.
To glossa do obiektywizmu tego raportu. Dodatkowym smaczkiem tej afery
było kierowanie nią przez twardego esbeka w stopniu pułkownika, za zgodą
rzekomego „opozycjonisty demokratycznego" - dwupaszportowego Radka
Sikorskiego jako ministra Obrony Narodowej.
Jak zareagowała Rosja na projekt „tarczy antyrakietowej", jako
antyrosyjskiej? Normalnie - jako na akt nieprzyjazny o charakterze
militarno-zaczep-nym i zapowiedzieli kroki „adekwatne". Polskojęzyczni
zaprzańcy, którzy się dorwali do władzy w ramach „Czwartej RP" czyli
„Czwartej Zmiany" okrą-głostołowej sitwy, udają że nic ich to nie
obchodzi, bo mister Z. Brzeziński, polskojęzyczny szlachcic jerozolimski
oświadczył był publicznie, że Rosjanie trochę się powściekają dla
formalności, ale muszą na to przystać. Całkiem inaczej mogą jednak
zareagować, gdyby doszło do konfliktu z użyciem fruwających jąder
wodorowych. Poślą kilka takich cygar w kierunku tarczy i polskie jądra
rzeczywiście mogą fruwać na wszystkie strony.
Radosław Sikorski może być dobrym agentem brytyjsko — amerykańskim, ale
zerowym pod względem fachowości ministrem Obrony Narodowej. Owładnięty
ideą „demaskowania" nieistniejącego już Związku Sowieckiego i jego
naturalnej spadkobierczyni Rosji, porwał się na ryzykowny spektakl z
„ujawnieniem" planów sowieckich, co było jedną z pierwszych jego decyzji
jako ministra ON. Zwołał potężnie nagłośnioną „konferencję prasową", na
którą - nie wiedzieć dlaczego, przybył jak spod ziemi osławiony prezes
IPN Kieres. I już wspólnie ci dwaj „fachowcy" zademonstrowali
dziennikarzom tenże plan operacji Układu Warszawskiego z 1979 roku.