HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

„dorobek" agentu-ralny ks. Czajkowskiego, jak obliczył S. Karczewski —
„blisko piętnaście razy więcej" (około 900 kart!).
W tym samym numerze tej samej oszczerczej manipulacji dopuścił się Marek
Lasota, także historyk IPN, autor książki „Donos na Wojtyłę". Przyznał
podobnie jak pozostali egzekutorzy z medialnych plutonów egzekucyjnych,
iż „Nie dysponujemy konkretnymi meldunkami, jakie sporządził agent o
pseudonimie «Grey», ale usiłuje przekonać czytelników „GW", że dowodami
współpracy księdza są dokumenty wyprodukowane przez esbeków ,wiedząc
dobrze, że takie wypracowania esbeków nie są roztrzygającymi dowodami.
Rozstrzygające byłyby raporty agenta, a takowych brak w teczce ks.
Wielgusa. Lasota z góry zakładał, że takie dokumenty istnieją, tylko nie
zostały jeszcze odnalezione:
— Sądzę, że ich odnalezienie jest kolejnym zadaniem dla dwóch komisji,
które obecnie zajmują się sprawą abp. Wielgusa.
292
UKAMIENOWALI ABP STANISŁAWA WIELGUSA
Cyniczny popis faryzeizmu dał kilkakroć cytowany tu Zbigniew Nosowski,
redaktor naczelny „Więzi". Po przejrzeniu dokumentów ks. prof.
Czajkowskiego, w telewizyjnym programie Moniki Olejnik „Prosto w oczy" z
12 lipca 2006 r., Z. Terlikowski wił się:
- Wszyscy mielis'my wrażenie takiej stuprocentowej pewności/.../ Dopiero
później okazuje się, że to jest jednak wizerunek kreowany przez SB i
kiedy wykonywaliśmy nasze opracowanie, postanowiliśmy nie tylko opisywać
fakty, ale przede wszystkim rozmawiać z ludźmi, którzy są tam wymienieni.
Przede wszystkim z księdzem Czajkowskim, ale nie tylko z nim. /.../ Dodać
pewne cienie, niuanse do całej tej rzeczywistości.
Dlaczego więc teczka ks. Czajkowskiego licząca 900 kart, z setkami jego
donosów, wymagała jeszcze rozmów z ks. Czajkowskim, a teczka ks. Wielgusa
już nie wymagała rozmów z obwinionym, nie potrzebowała szukania „cieni",
„niuansów"? Co do miażdżących faktów z teczki ks. Czajkowskiego,
Terlikowski stwierdzał:
- ten tekst budził duży sprzeciw ze względu na pewien radykalizm, na
pewną brutalność, którą reprezentował, i miałem nadzieję, że ten obraz
nie będzie tak zły. Myślę, że /.../ ten tekst Witkowskiego szedł za
daleko. Nie ma powodu, żeby tak daleko idących wniosków formułować.
Dlaczego więc teczka ks. Wielgusa nie budziła wątpliwości? Nie „budziła
sprzeciwu", tylko pozwoliła natychmiast użyć maczugi przeciwko skazanemu?
Paradą „mendialnych" kłamstw i manipulacji były komentarze wokół
rezygnacji abp S. Wielgusa z funkcji metropolity. Kiedy nuncjatura
oficjalnie poinformowała 7 stycznia o tej rezygnacji, natychmiast ruszyły
do boju „mendia". Orzekły, że to papież „zmusił" metropolitę do
rezygnacji. Było to jawnym kłamstwem. Okazało się potem, że Benedykt XVI
przyjął rezygnację abp. Wielgusa, ale go nie „odwołał", jak zapewniały
rozpylacze kłamstw: TVN 24,"Rzeczpospolita", „Gazeta Wyborcza".
Pryncypialnym Judaszem - w pełni świadomie używam tego określenia -
okazał się bp T. Pieronek, który w „GW" z „troską" oznajmił:
- Fakt interwencji Stolicy Apostolskiej, która prawdopodobnie poprzedziła
ostateczną decyzję, jest rzeczą bez precedensu. W dziejach Kościoła nie
pamiętam takiego przypad-
UKAMIENOWALI ABP STANISŁAWA WIELGUSA
293
ku. Szybka i zdecydowana reakcja wskazuje, że Watykan nie miał pełnej
wiedzy o przeszłości kandydata. Trudno jednak dziwić się temu.