HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

Fogelmana w tymże „Edukacyjnym Centrum" zasiadają J. Tomasz Gross -
oszczerca mieszkańców Jedwabnego w jego broszurze „Sąsiedzi"; „pisarz"
Michał Komar i Stefan Wilkanowicz - pismak z antykatolickiego „Tygodnika
Powszechnego". Doborowe towarzystwo edukacyjne.
„Grupa trzymająca władzę" nad polskimi gojami jest stosunkowo mała,
ekskluzywna i właśnie w tym tkwi jej siła. Wszyscy się znają, wszyscy są
wzajemnie od siebie zależni, a tak zwane „podziały polityczno-partyjne"
to tylko zasłony dymne dla rządzonych gojów. W tej grupie trzymającej
władzę i kasę, brylują od kilkunastu lat bracia Kaczyńscy i nie miejmy
złudzeń - nigdy nie podniosą ręki na swych kumpli. Karuzela stanowisk
wiruje nieprzerwanie, ale pasażerowie ciągle ci sami. To wyjaśnia, że
mimo buńczucznych zapowiedzi programowych PiS, nic się nie zmieniało poza
jednym - wojną z Bezpieką wojskową. Wymuszoną, nieuniknioną, bo „służby"
były /i są/ państwem w państwie, a Kaczyńscy stosują zasadę „Teraz k...
my!".
A teraz o biznesach Kaczyńskich. Tych wczesnych, sprzed dziesięciu i
więcej lat. Przegląd tych geszeftów jeszcze bardziej umocni nas w
twierdzeniu, że
2 „Nowe Państwo", 5 I 2005.
96
FINANSOWE RODOWODY KACZYŃSKICH
grupa trzymająca władzę, to w istocie grupa trzymająca haki. Na kogo?
Haki wszystkich na wszystkich.
Kariery polityczne Kaczyńskich sięgają czasów Komitetu Obrony Robotników,
którego Lech był ważnym członkiem i działaczem. To lata 1977-1980, a więc
w roku 2007 stuknęła im trzydziestka nieprzerwanego trudu na rzecz
uszczęśliwiania tubylców demokracją. Do KOR i w ogóle do polityki
wprowadził ich wybitny mason Jan Józef Lipski. Był bliskim znajomym matki
Kaczyńskich, zatrudnionej w Instytucie Badań Literackich. Jak wyznała w
jednym z pism kobiecych, opracowała profesjonalną monografię
bibliograficzną J.J. Lipskiego.
Ich czas przychodzi tak naprawdę dopiero w 1989 roku, a jak pamiętamy,
jest to rok zmowy „Okrągłego Stołu", przy którym zasiadł Lech Kaczyński.
Potem obaj braciszkowie stają się promotorami rządu T. Mazowieckiego,
pierwszego rządu zdrady narodowej powstałego po „upadku" komunizmu.
Kaczyńscy są jednak zawsze zmienni w swych nastrojach i sympatiach.
Szybko wchodzą w /pozorny/ konflikt z Mazowieckim i jego ekipą, podobnie
jak ich miłość do Wałęsy przechodzi w jawną wrogość.
Kaczyńskich cechowała ta właściwość, że do kogo by się aktualnie przykleili,
zawsze grali na własną korzyść,a przeciwko partnerom, stąd więc
brały się ich kameleonowe zmiany partyjnych sprzymierzeńców. Kiedy wiosną
1990 roku wybucha zwada pomiędzy Wałęsą i Mazowieckim, Kaczyńscy łapią
wiatr w żagle. Zakładają osławione „Porozumienie Centrum". To w istocie
partia rozłamowa wewnątrz „Solidarności", zresztą „Solidarności"
fałszywej, samo-zwańczej, bo ta pierwsza, spontaniczna z lat 1980-1981,
dokończyła żywota pod pałkami stanu wojennego.
Całe to „Porozumienie Centrum", to nie ugrupowanie, tylko szyld do
interesów, do „przewalanek" zatykających dech w piersiach. Po powołaniu
Porozumienia Centrum Kaczyńscy wkrótce rodzą tzw. „Fundację Prasową
Solidarność". W tejże „Fundacji" zasiedli tacy giganci „nowych przemian",
jak:
- arcybiskup T Gocłowski;
- Maciej Zalewski;
- Sławomir Siwek, bogacz „z niczego";