HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

tarczę przeciwko zaledwie kilku rakietom wystrzelonym z Azji Wschodniej
/z Korei Północnej, ewentualnie w przyszłości z Chin/. W pierwszych
latach XXI wieku temu właśnie kierunkowi zagrożenia nadano priorytet. W
lipcu 2004 roku pierwszą antyrakietę umieszczono w silosach fortu Greely
na Alasce. Do grudnia tegoż roku dodano jeszcze sześć i dwie w
Kalifornii, w miejscowości Vandenberg.
Siedmiosystemowy budżet obrony antyrakietowej absorbował rocznie od
siedmiu do dziewięciu miliardów dolarów, lecz na wszystkie inwestycje
antyrakietowe USA wydały do 2005 roku około 100 miliardów USD. Dodatkowe
koszty są ukrywane w badaniach naukowych, rozwoju uniwersyteckich katedr
technicznych. Na najbliższe lata przewiduje się na ten cel 58 miliardów
USA. Większość tej kwoty otrzyma system MDA.
234 PROPAGANDOWE
BZDURY O ZALETACH „TARCZY"
Bazy na Alasce i w Kalifornii miały osiągnąć pełną zdolność bojową do
2005 roku, ale nie osiągnęły jej do początku 2007. Sprawę opóźniają
wyniki nadzwyczaj kosztownych testów nad przechwytywaniem rakiet - celów
nad Pacyfikiem. Wyniki są bowiem fatalne. Ocenia się, że w warunkach
realnego zagrożenia np. ze strony Korei Północnej, antyrakiety nie byłyby
zdolne ochronić Zachodniego Wybrzeża USA. Tak mówią oficjalne oceny, lecz
mogą byc one trochę naciągane, aby zwiększyć u obywateli USA poczucie
zagrożenia ze strony tego „zbójeckiego" państwa.
Od tego czasu sytuacja zmieniła się na niekorzyść szans obronnych USA.
Korea Północna podjęła współpracę z buńczucznym Iranem, ponadto Iran
zatrudnił setki bezrobotnych atomistów rosyjskich, dzięki czemu/podobno/
poczynił duże postępy w budowie rakiet dwustopniowych dalekiego zasięgu.
Podczas narady w Warszawie w hotelu Marriott, odbytej 11 maja 2006 roku,
uczestniczący w niej izraelski specjalista Uzi Rubin zapewniał,
niekoniecznie prawdziwie, że irańskie najnowsze dwustopniowe rakiety
Shahab-3ER, uzbrojone w stary morski pocisk jako drugi człon, mogą
osiągnąć Warszawę. Nie wyjaśnił tylko dlaczego Warszawę, a nie Tel Awiw w
pierwszej kolejności. Tym samym, Shahaby-3ER mogą osiągnąć także bazy
amerykańskie w Niemczech.
Listę potencjalnych agresorów /„państw zbójeckich"/ powiększył w tym
czasie Pakistan, państwo już od dawna atomowe i rakietowe. Władzę
przejęli tam ortodoksyjni islamiści po wymordowaniu proamerykańskich elit
w tym kraju.
Te właśnie zmiany skali i geografii zagrożeń, rzekomo przyśpieszyły
amerykańskie starania o trzecią, europejską bazę. Od samego początku
widziano ją w Polsce, czego dowodzą m.in. wcześniejsze starania i
dwustronne schadzki przedstawicieli USA i Polski. Zwłaszcza, że Czechy,
Węgry, a już zdecydowanie Niemcy, odrzuciły amerykańskie propozycje zgody
na taką bazę. Polskojęzyczna agentura amerykańskiego wpływu od początku
akceptowała te umizgi.
Całemu systemowi zagroziły też kłopoty finansowe w trakcie
przygotowywania dla niego budżetu na 2007. W Kongresie doszło do ostrych
kontrowersji na tle skuteczności tego kosztownego systemu. Nie tylko
demokraci, ale nawet republikańscy kongresmeni dowodzili, że system jest
„dziurawy", nieskuteczny, więc nie warto pakować w niego takich
gigantycznych pieniędzy, jeżeli kilka prymitywnych rakiet koreańskich
może przedrzeć się nad terytorium USA. Od Kongresu domagano się
przyznania na MDA 10,4 mld USD, tymczasem - jak przypominano - każdy
miliard jest ważny w Iraku! W związku z tym wykreślono z propozycji
budżetowych 58 milionów przewidzianych na bazę europejską czyli polską. W