HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

Zero ocen w sprawach wsi, rolnictwa. Zero ocen w sprawach handlu
zagranicznego, relacji między importem a eksportem, jednym z podstawowych
kryteriów mocy lub słabości gospodarki. Nic o polityce pieniężnej. O
stanie zadłużenia całego państwa. Nic o gigantycznych aferach
gospodarczych, które rzuciły Polskę na kolana przed mafią rodzimą i obcą,
mafią w „białych kołnierzykach". Jakie są skutki zmiany struktury
gospodarczej kraju z państwowej na prywatną, czyli złodziejsko -
szabrowniczą?
Omawiając ten szyderczy raport w „Naszym Dzienniku" z 3-4 grudnia 2005 r.
grupa ekonomistów, m.in. prof. prof. Włodzimierz Bojarski, Zbigniew
Dmochowski, Stefan Kurowski, Jerzy Żyżyński, dr Dariusz Grabowski, dr
Janusz Szewczak, dali tej analizie jakże trafny tytuł: „Nie ten raport,
nie to państwo". Stwierdzają, że „Raport otwarcia":
- niczego nam tu nie otworzy, może natomiast zamknąć nadzieję na zmiany
(...)
- nie otworzy nowemu rządowi drogi do uzdrowienia państwa, nie będzie
inspiracją do przejścia od państwa liberalnego do państwa — jak
zapowiadano w kampanii wyborczej - społecznej gospodarki rynkowej i
solidarnego.
Dział „Gospodarka". Autorzy „Raportu" podają statystykę porównawczą
Produktu Krajowego Brutto „na głowę" obywateli ósemki przyjętej do Unii
Europejskiej; statystykę bezrobocia w tych krajach; informacje o
zagranicznych inwestycjach; o kosztach zakładania firm w Polsce na tle
takich kosztów w ośmiu krajach UE przyjętych wraz z Polską. We wszystkich
tych porównaniach Polska wypada najgorzej z całej ósemki, co jest
skutkiem sabotażowej
„RAPORT OTWARCIA" RAPORTEM ZAPARCIA
109
polityki gospodarczej i finansowej wszystkich1 ekip rządzących Polską od
1989 roku. Niestety, autorzy tych porównań nie odważyli się na analizę
przyczyn tej najgorszej sytuacji Polski w porównaniu z państwami ósemki.
Żadnych wniosków. Żadnych postulatów przeciwdziałania tej roli Polski
jako czerwonej latarni UE. Akceptując ten stan, unikając wniosków i
postulatów, rząd Marcinkiewicza - Kaczyńskich pośrednio wykazał, że nie
miał ani woli przeciwdziałań, ani sposobów takich przeciwdziałań. Godził
się na status quo. Na dryfowanie, ale po równi pochyłej.
W trzeciej części Raportu - „Państwo", mamy totalny unik polegający na
krytyce tzw. „ukrytego fiskalizmu". Termin ten wymyślili liberałowie na
zachodzie i oznacza miesiąc i dzień roku, od których zaczynamy pracować
„na siebie". Do tego dnia i miesiąca pracowaliśmy „na państwo", czyli na
podatki. Akcentuje się w raporcie, iż od dziewięciu lat fiskalizm maleje,
bo skraca się czas naszej pracy w roku „na podatki". Autorzy udają
niewiedzę, że dzieje się tak dlatego, gdyż systematycznie maleje udział
budżetu państwa w PKB. I tego, że spadło tempo wzrostu gospodarki, a
znaczna część społeczeństwa odczuwa pogorszenie swej sytuacji
materialnej, co dotyczy zwłaszcza około pięciu milionów obywateli
żyjących poniżej granicy ubóstwa - jak podały oficjalne statystyki w
lipcu 2006. Czyżby więc od listopada 2005 do połowy 2006 sytuacja
materialna narodu tak dramatycznie się pogorszyła, czy też utrzymywała
się ona od lat na tak dramatycznym poziomie, a „Raport" jedynie
podkoloro-wał ten ponury obraz?
Państwo polskie w „Raporcie otwarcia" jest instytucją źle funkcjonującą.
Jeżeli tak, mamy prawo przypuszczać, że chyba byłoby lepiej, gdyby