S. AURELII AUGUSTINI CONFESSIONES - World eBook Library

CONFESSIONUM LIBER IX. 16S
talia saperet, atque inde me intuens: '* Vide, ait, quid dicit."
Et mox ambobus : " Ponite, inquit, hoc corpus ubicumque ;
nihil vos ejus cura contui'bet : tantum ilkid vos rogo, ut ad
Domini altare memineritis mei ubi ubi fueritis." Cumque
hanc scntentiam verbis quibus poterat explicasset, conticuit
et ingravescente morbo exercebatur.
28. p]go vero cogitans dona tua, Deus invisibilis, quae
immittis in corda fidelium tuorum, et proveniunt inde fruges
gaudebam et gratias tibi agebam, recolens quod
admirabiles ;
noveram, quanta cura semper a^stuasset de sepulcro quod sibi
providerat et praeparaverat juxta coi^pus viri sui. Quia enim
valde concorditer vixerant, id etiam volebat, ut est animus
humanus minus capax divinorum, adjungi ad illam felici-
tatem, et commemorari ab hominibus, concessum sibi esse
post transmarinam peregrinationem, ut conjuncta terra amborum
conjugum terra tegeretur. Quando autem ista inanitas
plenitudine bonitatis tuje coeperat in ejus corde non esse,
nesciebam, et la)tabar admirans quod sic mihi aperuisset* ;
quanquam et in illo semione nostro ad fenestram cum dixit,
" Jam quid hic facio ?" non appamit desiderare in patria
mori. iVudivi etiam postea, quod jam cum Ostiis essemus,
cum quibusdam amicis meis materna fiducia colloquebatur
quodam die de contemptu vitse hujus et bono mortis, ubi
ipse non aderam ; ilhsque stupentibus virtutem femina?, quam
tu dederas ei, quaerentibusque utrum non formidaret tam
" Nihil, inquit, longe
longe a sua civitate coq^us rehnquere :
est Deo ; neque timendum est ne ille non agnoscat in fine
saeculi, unde me resuscitet." Ergo die nono segritudinis sua),
quinquagesimo et sexto anno getatis suae, tricesimo et tertio
jetatis meae'', anima illa rehgiosa et pia corpore sokita est.
29. Premebam oculos ejus, et confluebat in praecordia mea xil.
moEStitudo ingens, et transfluebat in lacrymas : ibidemque^^"°^°'
ocuU mei violento animi imperio resorbebant fontem suum rit morusque
ad siccitatem, et in taU luctamine vakle male mihi erat. jjj^
"^*"
Tum vero ubi efllavit extremum*, puer Adeodatus exclamavit
in planctum, atque ab omnibus nobis coercitus tacuit. Hoc
modo etiam mevun quiddam puerile quod labebatur in fletus
*? Hunc numerum omnes ad unura esse, quod suspicatus est Caesar Baronius
codices, cum editi, tum scripti assignant ; ad an. 388, n. 71, et in not. ad Mart.
unde intelligitur locum minime corruptum die 5 INIaii. [ed. Ben.]
M 2
;