S. AURELII AUGUSTINI CONFESSIONES - World eBook Library

CONFESSIONUM LIBER V 81
phis, quod sine nomine salutari Christi essent, curationem
languoris animae mea3 committere omnino recusabam. Statui
ergo tamdiu esse catechumenus in catholica Ecclesia mihi
a parentibus commendata, donec aliquid certi eluceret quo
cursum dirigerem.
Hanc vita; paitem summatim recenset
Aug. in lil). de util. credendi (c. 8.)
.si forsan Honorato viam eandem inire
persuadeat : quaedam autem habet illa
narratio, quJB huic lucem affundant.
" Edara tibi ut possuni, cujusniodi viam
usus fuerim, cum eo animo quaererem
veram religionem, quo nunc exposui esse
quairendam. Ut enim a vobis trans mare
abscesvi, jam cunctabundus atque haesi-
tans, quid mihi tenendum, quid dimittendum
esset : qua; mihi cunctatio in
dies major oboriebatur, ex quo illum hominem,
cujus nobis adventus, ut nosti,
ad explicanda omnia quae nos movebant,
quasi de calo promittebatur, audivi,
eumque excepta quadam eloquenti^ talem
quales ceteros esse cognovi ; rationem
ipse mecum habui magnamque deliberationem
jam in Ilalia ccmstitutus, non
utrum manerem in illa secta, in quam
me incidisse poenitebat, sed quonam
raodo verum inveniendum esset, in cujus
araorem suspiria mea nuUi melius quam
tibi nota sunt. Saepe mihi videbatur
non posse inveniri, magnique fluctus
cogitationum mearum in Academicorura
suffragium ferebantur. Saepe rursus intuens
quantum poteram, mentem humanam
tam vivacem, tam sagacem, tam
perspicacem, non putabam latere veritatem,
nisi quod in ea quaerendi modus
lateret, eundemque ipsum modum ab
aliqua divina auctoritate esse sumendum.
Restabat qurerere, qua-nam illa
esset auctoritas ; cum in tantis dissensionibus
se quisque illam traditurum
polliceretur. Occurrebat igitur inexplicabilis
silva, cui demura inseri multum
pigebat ; atque inter hasc sine ulla requie,
cupiditate reperiendi veri animus agitabalur.
Dissuebam me tamen magis
magisque ab istis, quos jnm deserere
proposueram, Restabat autem aliud
nihil in tantis periculis, quam ut divinam
providentiam lacrymosis et miserabilibus
vocibus, ut opem mihi ferret, deprecarer.
Atque id sedulo faciebam : et jam fere
me commoverant nonnullae disputationes
Mediolanensis episcopi, ut non sine spe
aliqua de ipsa vetere Testamento multa
quaerere cuperem, quae, ut scis, male
nobis commendata exsecrabamur. Decreveramque
taradiu esse catechumenus
in Ecclesia, cui traditus a parentibus
erara, donec aut invenirem quod vellem,
aut mihi persuaderem non esse quaerendum.
Opportunissimum ergo me ac
valde docilem tunc invenire posset, si
fuisset qui posset docere.