S. AURELII AUGUSTINI CONFESSIONES - World eBook Library

192 S. AUGUSTINI EPISCOPI
et ista^ plangendaB tenebrae, in quibus me latet facultas niea
quse in me est: ut animus meus de viribus suis ipse se
inten*ogans non facile sibi credendum existimet; quia et quod
inest, plerumque occultum est, nisi experientia manifestetiu-y.
Job7, l.Et nemo secums esse debet in ista vita, quae tota tentatio
nominatur, utmm qui fieri potuit ex deteriore melior, non fiat
etiam ex meliore deterior. Una spes, una fiducia, una firma
promissio, misericordia tua.
XXXIII 49. Voluptates aurium tenacius me implicaverant et subju-
g^^veraut; sed resolvisti, et liberasti me. Nunc in sonis quos
erirad
volup- animant eloquia tua, cum suavi et artificiosa voce cantantur,
auHum.
^atcor, aliquantulum acquiesco; non quidem ut haeream, sed
ut surgam cum volo. Attamen cum ipsis sententiis quibus
vivunt, ut admittantur ad me, quaemnt in corde meo nonnullius
dignitatis locum, et vix eis prgebeo congmentem. Aliquando
enim plus mihi videor honoris eis tribuere quam decet, dum
ipsis sanctis dictis religiosius et ardentius sentio moveri
animos nostros in flammam pietatis, cum ita cantantur, quam
si non ita cantarentur; et omnes affectus spiritus nostri
pro suavi diversitate* habere proprios modos in voce atque
cantu, quorum nescio qua occulta familiaritate excitentur.
Sed delectatio carnis meae, cui mentem enervandam non
oportet dari, ssepe me falHt, dum rationem sensus non ita
comitatm: ut patienter sit posterior; sed tantum quia propter
illam meruit admitti, etiam pra^currere ac ducere conatur.
Ita in his pecco non sentiens, et postea sentio.
50. Aliquando autem hanc ipsam fallaciam immoderatius
cavens, en-o nimia severitate: sed vakle interdum, ut melos
omne cantilenarum suavium quibus Davidicum Psalterium
frequentatur, ab auribus meis removeri vehm, atque ipsius
Ecclesiae ; tutiusque mihi videtur quod de Alexandrino episcopo
Athanasio saepe mihi dictum commemini, qui tam mo-
dico flexu vocis faciebat sonare lectorem psalmi, ut pronun-
tianti vicinior esset quam canenti. Vemmtamen, cum remi-
niscor lacrymas meas, quas fudi ad cantus Ecclesiae tuae in
primordiis recuperatae fidei meae, et nunc ipso quod moveor*,
non cantu, sed rebus quae cantantur, cum Hquida voce et
y Occulta scilicet Dei dona non nisi ips