! DOLGOZAT_lemezre - ELTE BTK disszertációk

‛lapis’ apud vetustissimos dictum est. ‛Sanguis sanguinis’, quoniam veteres ‛hoc sanguen’
dixerunt, ‛haec pollis pollinis’, quod PROBUS et CAESAR ‛hoc pollen’ dicunt, ‛cuspis cuspidis’,
‛semis semissis’, ‛cassis cassidis’, ‛haec capis capidis’, quod magis Graecum est, cuius
diminutivum ‛capidula’ est.* (3) Praeterea ‛hic glis gliris’ et ‛haec vis huius vis’, cuius plurale
similiter ‛vis’ tam LUCRETIUS, quam SALLUSTIUS protulerunt. SALLUSTIUS: male iam assuetum
ad omnes vis controversiarum. LUCRETIUS: Sed quam multarum rerum vis possidet in se, //
atque potestates. Illa vero, quae tam in is, quam in er exeunt, regulam servant in er
terminatorum, ut ‛pulveris’, ‛cucumeris’, ‛cineris’, ‛vomeris’. Praeterea declinat CAESAR
‛pubis’, PROBUS ‛pubes’, quidam ‛puber puberis’ facit, quod tamen compositum invenitur
similem habens nominativo genitivum. VIRGILIUS in quinto: impubis Iuli, cuius neutrum
HORATIUS protulit: Impube corpus. CICERO vero in secundo de oratore ‛puberem’ dixit, et in
quarta Verrinarum: filiumque eius impuberem, legatum a patre missum. 31 (1) II 250, 5–8; 248,
15–249, 8. (2) 250, 8–251, 12. (3) 249, 8–250, 5. – (2) PROBUS, CAESAR, cf. II 250, 17; (3)
LUCR. 2, 568 sq.; SALL. Hist. 3, 84 p. 293 Kr.; CAESAR, PROBUS, cf. II 249, 17-18; VERG. Aen.
5, 546; HOR. Epod. 5, 11 sq.; CIC. De orat. 2, 55, 224; CIC. In Catil. or. 4, 6, 13
6.39 ‛Simois’ genitivo ‛huius Simoentis’ dic regulam. In is desinentia Graeca, si in os puram
faciunt genitivum Graecum, similem habent nominativo genitivum. Si antecedat consonans, o
in i mutant, ut ‛Neapolis’, ‛Thetidis’, quamvis ablativo eius ab ‛hac Theti’ protulit
PLAUTUS.* 32 II 252, 3–16. – PLAUT. Epid. 1, 1, 33 sq.
6.40 ‛Sacerdos’ genitivo ‛huius sacerdotis’ dic regulam. In os desinentia Latina ablata s et
addita in masculinis ris, in ceteris tis faciunt genitivum, ut ‛floris’, ‛cotis’, ‛dotis’. Excipiuntur
‛nepos nepotis’, et ‛compotis’, in quo solo o corripitur. ‛Bos bovis’, ‛glos gloris’, ‛os’
correptum ‛ossis’, quod quidam veterum et ‛hoc ossum’ et ‛ossu’ proferebant, ‛os’ productum
‛oris’, ‛custos custodis’, quod ideo in dis desinit, quia a ‛custodio’ verbo est. II 253, 1–17; 254,
3–15.
6.41 ‛Heros’ genitivo ‛huius herois’. Quare sic? Quia in os Graeca os genitivi Graeci in is
mutata faciunt genitivum, ut * ‛Chryseroos Chryserois’, ‛Minoos Minois’, quod SALLUSTIUS
‛Minonis’ protulit II Historiarum: Daedalum ex Sicilia profectum, quod Minonis iram fugerat,
nam s in n mutata et Syracusii hoc proferunt. Unde et CICERO in IV de Re publica ‛Athos
Athonis’ protulit, pro ‛Athon’ vel ‛Atho’. In on vero desinentia ablata n plerumque dicuntur a
Latinis, ut ‛Argo’, ‛leo’, ‛draco’, sic ‛Mino’, ‛gobio’ pro ‛gobios’ abiecta s. 33 II 254, 16–255,
13. – SALL. Hist. 2, 5 p. 125 Kr.; CIC. De rep. 3, 36, 49
6.42 (1) ‛Haec manus huius manus’ dic regulam. In us correptam desinentia feminina, nisi sint
arborum nomina, similiter masculina s vel x vel t antecedentibus, si sunt rerum incorporalium
vocabula, vel eis homonyma; et quae alia in eadem syllaba ante tus habent consonantem, nisi
sint propria vel mobilia; et omnino cuncta, quae a participiis per syncopam fiunt, vel eis
31 in secundo de oratore A in undecimo de oratore R ║ in quarta Verrinarum A in quarto Verrinarum R in quinto
Verrinarum B ║ * Vasis genus in pontificalibus, Prisc. A comm.
32 ος puram A ║ * Graece est Σιµεις per diphthongum, εντος, ut χαρίεις, -εντος. Propterea intellige Graeca Latinis
in is desinentia, solent enim (ut dictum est) ει diphthongum in i convertere. Caetera(!) in ις ίδος faciunt, ut
Πάρις Πάριδος, Νεάπλις Νεαπλεως. Latine genitivus recto similis. Thetis autem sicut Πάρις more quintae
declinationis in obliquis crescit, Θέτιδος Thetidis. A comm.
33 Heros genitivo AR Heros B ║ in ως Graeca A ║ ος genitivi A ║ Chrysoroos Chrysorois A Chriseroos
Chriserois BR ║ * Apud Priscia. ipsum declinatur instar participiorum praeteriti temporis, ut τετυφώς -τος,
χρυσορώς -τος, videtur Pactoli auriferi Lydiae fluminis epitheton, qui Hygino et Boccatio ‛Chrysorrhoas’ dicitur,
π το χρσου κα έω, id est ‛fluo’. Aliis poetis vocatur Χρυσοθας teste Erasmo in proverb., ‛Pactoli opes’. Puto
autem apud Priscianum quoque χρυσοώς, non χρυσερώς legendum esse. A comm.
144