! DOLGOZAT_lemezre - ELTE BTK disszertációk

enim in Graecis Graecorum casibus uti.* 12 II 295, 22–296, 11; 296, 20–297, 6. – VERG. Aen.
1, 247 – VERG. Aen. 6, 20
7.18 Dativus et ablativus secundae declinationis fiunt a genitivo extremae i mutatione in o
productam, ut ‛huius luciferi’, ‛huic’ et ‛ab hoc lucifero’, ‛Typhoei huic’ et ‛ab hoc Typhoeo’.
Est tamen, quando etiam Graeco dativo in huiuscemodi nominibus, id est in eus finientibus
nominativum solent uti antiqui. VIRGILIUS: Orphi Calliopea, Lino formosus Apollo. 13 II 297,
8–20. – VERG. Ecl. 4, 56
7.19 Accusativus singularis secundae declinationis fit a genitivo singulari mutata terminatione
in um, ut ‛Priamum’, ‛Theseum’, Graeca vero in eus etiam in a,* cetera etiam in on Graece
terminantur. 14 299, 4–7.
7.20 Vocativus singularis secundae declinationis, quando in er vel in m desinit, nominativus
est similis ei. In eus vero desinentibus Graecum solummodo vocativum in usu invenio, qui a
nominativo fit ablata s, ut ‛o Theseu’, similiter apocopata, ut ‛o Panthu’. In us desinentia
mutata us in e faciunt vocativum. Si tamen ante us i sit in propriis, abiecta us vel a genitivo
abscisione extremae literae protulerunt, ut ‛o Virgili’.* Quare servavit accentum, cum
paenultima brevis sit? Quia in abscisionibus, si vocalis, in qua est accentus, integra manet,
servat accentum, ut ‛illaec’, ‛illic’. 15 II 301, 8–9; 301, 7–302, 18.
7.21 ‛Pompei’ quot syllabarum? Duarum, quia cum huiusmodi vocativi una syllaba minores
sint nominativo, extrema i pro consonante est accipienda, excipitur ‛fili’ vel ‛filie’; ‛populus’,
‛fluvius’ nominativi sunt pro vocativis. Hanc dignitatem nos observamus, cum dicimus, ‛o
agnus’, ‛o deus’.* 16 cf. II 301, 17–305, 17.
7.22 Pluralis nominativus et vocativus tam masculini, quam feminini generis secundae
declinationis similis est genitivo singulari. Neutri vero generis nominativus, accusativus et
vocativus plurales fiunt extrema i genitivi singularis mutata in a. In omnibus neutris tres casus
sunt similes: nominativus, accusativus, vocativus, et in plurali numero semper desinunt in a,
nisi sint Graeca, ut ‛Tempe’, ‛Cete’.* 17 II 305, 23–306, 5
7.23 (1) Genitivus pluralis secundae declinationis fit in omni genere addita rum ab ablativo
singulari. Concisio tamen et maxime masculinorum apud poetas frequentius, si neutra non
habent, rarius, si habent, solet fieri. Apud oratores quoque, quae numeros et mensuras
significant, frequentius per syncopam dicuntur, ut ‛denum’, ‛septenum’, ‛senum’, ‛tricenum’,
CICERO ad Herennium: pedum tricenum. Item ‛nummum’, ‛sestertium’, ‛modium’,
‛medumnum’, praeterea ‛liberum’, ‛fabrum’, ‛iugerum’. (2) CICERO in Frumentaria: Minus te
iugerum professum esse dico. Cuius nominativum ‛hoc iugerum’ esse in eadem ostendit: in
iugerum Leonticii agri medumnum fere tritici seritur. Dicitur tamen et ‛hoc iugus iugeris’.
IUVENALIS in IV: iugeribus paucis lumbos donare clientis. Antiquissimi vero in pronominibus
‛meum’, ‛tuum’, ‛suum’, ‛nostrum’, ‛vestrum’ dixerunt. 18 II 306, 8–23; 307, 9–14; 307, 19–
308, 1; 308, 23–25. – Rhet. ad Herennium 3, 19, 32; CIC. In Verrem 2, 3, 29, 70; CIC. In
Verrem 2, 3, 47, 112; IUV. Sat. 4, 9, 59
12
soleant R fat ║ * Observa interim ad regulam tertiae pronominis formatos ‛alter alterius’ etc. A comm.
13
fiunt AR fit B
14
* Ex quarta videlicet contractorum ‛Ilionea’, ‛Thydea’, ex parasyllabis autem ‛Pergamon’ pro ‛Pergamum’. A
comm.
15
o Theseus R ║ similiter apocopata, ut o Panthu B om. ║ * Antiquissimi etiam Virgilie dixerunt, Prisc. Accent.,
ut Mercúri, non Mércuri, q. Mercúrie. A comm.
16
* Idque per ντίπτωσιν. A comm.
17
* Τέµπεα contracte Τέµπη, Κήτεα Κήτη. A comm.
18
(1) addita rum ablativo B ║ solent fieri B ║ medumnum B om. ║ (2) Leontii R
150