Hoge kwaliteit - Belgian Biosafety Server

Het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid, Belgisch brandpunt voor Bioveiligheid
1990-2010: 20 jaar risicobeoordeling van GGO’s en pathogenen
G. Saelemaekers | Voormalig adjunct van de directeur bij AMINAL
De omzetting van de "ingeperkt gebruik" richtlijnen in het Vlaamse Gewest - Mijn ervaringen met de SBB
In 1993 werkte ik bij de Dienst Milieutechnologie van het
Bestuur Algemeen Milieubeleid van AMINAL. Voor mij
begon het verhaal ‘biotechnologie’ in juni van dat jaar op
een eerder ongewone en onverwachte manier. Omdat mijn
directeur op dat moment afwezig was, kreeg ik de opdracht
deel te nemen aan een EU-vergadering over GGO’s in
Heidelberg. GGO’s waren voor mij toen volkomen
onbekend; het enige wat ik erover wist was dat ergens in
1985 een bedrijf in het Gentse of de universiteit van Gent
iets spectaculairs hadden gedaan met het genetisch
materiaal van planten.
Waarin mijn taak in Heidelberg zou bestaan was evenmin
duidelijk; er werd mij enkel gezegd dat het ging om de
wetgeving over genetisch gemodificeerde organismen,
maar dat er voor het Vlaams Gewest geen problemen meer
waren omdat de richtlijnen al waren omgezet in het Vlarem.
Ik zou dus enkel naar Heidelberg moeten gaan om te
luisteren. Ik nam de opdracht aan en begon mij voor te
bereiden.
Er was echter niemand op onze dienst die mij iets meer kon
vertellen over die materie, tot iemand mij de raad gaf
contact te nemen met de heer W. Moens van het
toenmalige IHE. Dat eerste gesprek liep vlot. Ik kreeg een
massa informatie. Bovendien was men (zeg maar mr.
Moens) erg blij dat er vanuit het Vlaams gewest interesse
kwam voor de GGO-problematiek. Na enkele
coördinatievergaderingen vertrok ik samen met
vertegenwoordigers van de andere gewesten en van de
federale overheid naar Heidelberg. Daar bleek echter dat
de omzetting van de Europese richtlijnen (90/219/EEG over
het ingeperkt gebruik van genetisch gemodificeerde microorganismen
en 90/220/EEG over de doelbewuste
introductie van genetisch gemodificeerde organismen in het
milieu) naar de Vlaamse reglementering niet bruikbaar was.
Zo was onder meer de procedure van de twee richtlijnen
niet zo maar in te passen in het systeem van de
milieuvergunning. Er was dus meer werk aan de winkel dan
51
enkel luisteren.
Na de zomer werd contact genomen met het kabinet van
de Vlaamse minister voor Leefmilieu om de bestaande
tekst van de omzetting van de richtlijn 90/219 aan te
passen en om de omzetting van richtlijn 90/220 voor de
proefvelden uit het VLAREM te lichten omdat werd
geoordeeld dat dit tot de bevoegdheid van de federale
overheid behoorde. Vanaf dan zou de samenwerking met
het IHE, later het WIV, en meer bepaald de SBB een heel
belangrijke deel van mijn activiteiten uitmaken en ze ook
bepalen. Voor de aanpassing van de omzetting van de
richtlijn 90/219 kreeg ik hulp van een juriste van het IHE,
Mw. S. Wallijn. Als basis voor de omzettingstekst werd ons
door de SBB de tekst van het Brussels Gewest ter
beschikking gesteld; het Brussels Gewest had de
omzetting al voltooid.
Vanuit de SBB werd ook aangedrongen dat bij de
omzetting van de richtlijn 90/219/EEG het
toepassingsgebied zou worden uitgebreid tot genetisch
gemodificeerde organismen en pathogene organismen. De
omzetting is uiteindelijk pas in 1995 rond.
Onder tussen bleek het ook noodzakelijk om een
samenwerkingsakkoord tussen de drie gewest en de
federale overheid over de GGO-materie op te stellen.
Vanaf begin 1994 werd er dan ook werk gemaakt van het
samenwerkingsakkoord tussen de gewesten en de
federale overheid. Ook hier was de medewerking van de
SBB onontbeerlijk. Meer zelfs, het was in hoofdzaak de
SBB die het initiatief neemt voor het
samenwerkingsakkoord. Dat zelfde jaar waren er meer
dan 40 vergaderingen met de SBB of vergaderingen
waarbij het Vlaams Gewest de steun kregen van de SBB!
In 1998 komt richtlijn 98/81/EG uit ter vervanging van de
90/219/EEG. Aan Vlaamse kant wordt een uitgebreide
commissie ingesteld om het Vlarem aan te passen.