Armoede en sociale uitsluiting 2015

is dat een verlaging (verhoging) van het sociaal minimum – en daarmee de
hieraan gekoppelde armoedegrens – betekent dat, onder verder gelijkblijvende
omstandigheden, de gemeten armoede afneemt (toeneemt). De ontwikkeling van
het sociaal minimum is daarboven vaak ingegeven door de economische situatie.
Dat maakt deze grens als meetinstrument minder geschikt.
Europese armoedegrens: afgeleid van het doorsnee
inkomen
De Europese armoedegrens is vastgesteld op 60 procent van het mediane besteedbare
huishoudensinkomen toegekend aan alle personen die tot het huishouden
behoren. De grens wordt elk jaar opnieuw bepaald, waardoor deze zowel de prijsals
welvaartsontwikkeling volgt. De grens wordt per land vastgesteld. Dit betekent
dat voor welvarende landen de armoedegrens doorgaans hoger ligt dan in landen
met een geringe welstand. Maar dit betekent niet per se dat verhoudingsgewijs
weinig personen kans op armoede hebben in het meer welvarende land.
Deze uitkomst is veeleer afhankelijk van hoe scheef de inkomensverdeling is.
Eurostat, het statistisch bureau van de EU, publiceert de resultaten omtrent de kans
op armoede voor de aangesloten Europese landen. De door Eurostat gepubliceerde
uitkomsten voor Nederland zijn gebaseerd op een ander inkomensbegrip en
een andere equivalentieschaal dan die het CBS gebruikt. Een verder verschil is
nog dat het CBS anders dan Eurostat onder meer studentenhuishoudens buiten
beschouwing laat.
Onderwerp van de analyse: huishoudens en personen
Er is sprake van risico op armoede als het inkomen van het huishouden als geheel
onder de lage-inkomensgrens valt. Personen die deel uitmaken van een huishouden
verkeren daarmee allen in dezelfde inkomenspositie. In de beschrijving
van de omvang en risicogroepen kunnen zowel huishoudens als personen
centraal gesteld worden. Bij de afleiding van de Europese armoedegrens vormen
personen de onderzoekspopulatie waarvoor het mediane huishoudensinkomen
bepaald wordt.
18 Armoede en sociale uitsluiting