“De verhaalbaarheid van advocatenhonoraria” - E-thesis

complexer is dan de andere 382 . Gezien het feit dat de wet niet spreekt over ‘verhogen’ noch
over ‘verlagen’, zijn de beide mogelijk volgens VAN DROOGHENBROECK en DE
CONINCK 383 . Zij merken daarenboven op dat deze factor eigenlijk een praktijk in de wet
ingeschreven heeft die zich vroeger voordeed, onder het stelsel van het K.B. van 30 november
1970; nl. een aanvullende procedure tot schadevergoeding voor de geleden kosten die niet
gedekt werden door de vroegere rechtsplegingsvergoeding. Aldus zou de rechter nu kunnen
rekening houden met bijkomende kosten, en die onder de noemer ‘complexiteit van de zaak’
brengen, om op die manier toch een zo volledig mogelijke schadeloosstelling toe te kennen.
Bij de procedure voorzien in artikel 1340 Ger.W. (summiere rechtspleging) zal eveneens in
het kader van de niet-complexiteit van de zaak, besloten worden tot een
minimumvergoeding 384 .
b.3 de contractueel bepaalde vergoedingen 385
127. Een volgende criterium waarmee de rechter in zijn beoordeling rekening kan houden om
de RPV aan te passen, is de aanwezigheid van contractueel bepaalde vergoedingen zoals daar
bv. zijn de schadebedingen. Daar stelt zich echter een fundamenteel probleem: artikel 1023
Ger.W. verzet er zich tegen dat een dergelijk beding de schuldvordering voor gerechtelijke
invorderingskosten verhoogt. Het Hof van Cassatie heeft dit artikel dan ook ruim
geïnterpreteerd in het arrest van 7 april 1995;
“Dat die wetsbepaling eraan in de weg staat dat de partijen overeenkomen dat het
bedrag van de schuldvordering wordt verhoogd met het ereloon dat aan een advocaat
verschuldigd is voor het voeren van een rechtspleging ter invordering van het
verschuldigde bedrag (…)” 386
128. Een dergelijk beding lijkt dan ook niet bedoeld om de gerechtelijke invorderingskosten
te dekken, ook al spoort het wel met de gangbare praktijk; ‘de meeste rechtscolleges gaan er
bij hun beoordeling immers vanuit dat een klassiek schadebeding ook dient om de advocaat –
382
H. LAMON, ‘Verhaalbaarheid advocatenkosten. Wet van 21 april 2007’, JW 2007, afl. 163, 439.
383
J.-F. VAN DROOGHENBROECK en B. DE CONINCK, ‘La loi du 21 avril 2007 sur la répétibilité des frais
et honoraires d’avocat’, JT 2008, afl. 6295, 45.
384
Artikel 5 Koninklijk Besluit tot vaststelling van het tarief van de rechtsplegingsvergoeding bedoeld in artikel
1022 van het Gerechtelijk Wetboek en tot vaststelling van de datum van inwerkingtreding van de artikelen 1 tot
13 van de wet van 21 april 2007 betreffende de verhaalbaarheid van de erelonen en de kosten verbonden aan de
bijstand van de advocaat, BS 9 november 2007 (ed. 2), 56834.
385
Dit zijn de vergoedingen die ten goede komen aan de in het gelijk gestelde partij.
386
Cass. 7 april 1995, Arr. Cass. 1995, 390, Bull. 1995, 403, P&B 1996, 73, Pas. 1995, I, 403, R. Cass. 1996, 16
met noot K. BROECKX, ‘Het verhogingsbeding m.b.t. advocatenhonoraria: een eerste duidelijk cassatiearrest
omtrent de draagwijdte van artikel 1023 Ger.W.’, RW 1995-96, 188 met noot A. VAN OEVELEN, ‘De
ongeldigheid van het beding tot verhoging van de schuldvordering ingeval deze in rechte wordt opgeëist en de
toepassing ervan op de invordering van advocatenhonoraria’, TRD&I 1995, 669.
101