“De verhaalbaarheid van advocatenhonoraria” - E-thesis

Betalingsachterstand Handelstransacties van 2 augustus 2002 en burgers die transacties
aangingen die niet onder het toepassingsgebied van die wet vielen 305 . Het antwoord van het
Hof is ook hier niet bijster veel verschillend van de voorgaande arresten:
“Uit wat voorafgaat vloeit voort dat het in de prejudiciële vragen aangeklaagde verschil in
behandeling discriminerend is, maar dat de discriminatie niet gelegen is in de wet van 2
augustus 2002 betreffende de bestrijding van de betalingsachterstand bij handelstransacties,
maar in het ontbreken van een algehele oplossing waarin enkel de wetgever kan voorzien met
inachtneming van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.”
Belangrijk hierbij is voor ogen te houden dat de wet op de betalingsachterstand aangenomen
is in uitvoering van een richtlijn, waardoor een aanpassing van het ‘bijzondere regime’ niet in
het vizier lag, en een aanpassing van het gemene recht de enige oplossing leek.
§ 2 Periode 1998-2003
107. Reeds in 1998 dienden VISEUR en GIET een eerste wetsvoorstel 306 in strekkende tot
aanpassing van het toenmalige artikel 1017 Ger. W. Bedoeling was om het artikel 1017
Ger.W. op grond waarvan de in het ongelijk gestelde partij in de kosten werd verwezen, uit te
breiden tot de door de advocaat gemaakte kosten. Zij baseren zich op artikel 700 van de
nieuwe Franse Code de procédure die een vollediger terugbetaling van de gerechtskosten
mogelijk maakt en de rechter de mogelijkheid biedt de in het ongelijk gestelde partij niet
alleen tot de gerechtskosten, maar ook tot de terugbetaling van andere, niet in het bedrag
begrepen, kosten te veroordelen 307 . Het bedrag zou noodzakelijkerwijs moeten vastgesteld
worden naar billijkheid en rekening houdend met de concrete situatie. De beide indieners
wezen erop dat hun voorstel ontegensprekelijk een aanzet tot tarifering van het honorarium
van de advocaat inhield. Ten slotte benadrukten zij deze bepaling van toepassing te willen
zien in strafprocedures en burgerlijke procedures.
Senator DESTEXHE baseerde zich voor zijn wetsvoorstel 308 eveneens op het Franse model.
De rechter kan, rekening houdend met de omstandigheden, de partij die verwezen is in de
305
I. SAMOY en V. SAGAERT, ‘De wet van 21 april 2007 betreffende de verhaalbaarheid van kosten en
erelonen van een advocaat’, RW 2007-08, 679.
306
Wetsvoorstel tot wijziging van het Gerechtelijk Wetboek en het Wetboek van Strafvordering in verband met
de terugbetaling van de gerechtskosten, Parl. St. Kamer 1997-98, nr. 1588/1,
http://www.dekamer.be/FLWB/pdf/49/1588/49K1588001.pdf.
307
K. VAN KILDONCK, ‘Verhaalbaarheid advocatenhonorarium’, JW 2005, afl. 100, 191.
308
Wetsvoorstel tot wijziging van het Gerechtelijk Wetboek en het Wetboek van Strafvordering, betreffende de
terugbetaling van de uitgaven die niet bij de kosten inbegrepen zijn, Parl. St. Senaat 1999-00, nr. 2-171/1,
83