“De verhaalbaarheid van advocatenhonoraria” - E-thesis

Hoewel laatstgenoemde tekst het haalde, dient hier onmiddellijk aan toegevoegd te worden
dat het de toelichting bij deze tekst een -zeker in het licht van deze Masterproef- niet mis te
verstane beperking van de artikelen 1017-1024 Ger.W. bevatte:
“(…) Men onderstreepte verder dat indien het niet bepaald wordt dat die begroting [van het
ereloon] niets te maken heeft met de sommen die krachtens artikel 1022 Ger.W. worden
toegekend. Die erelonen maken trouwens in geen geval deel uit van de gerechtskosten,
zoals deze bepaald worden in de artikelen 1017 tot 1024 Ger.W. (…) 66 ”
In diezelfde zin werd het uitvoeringsbesluit van artikel 1022 Ger. W. opgesteld dat de in die
bepaling bedoelde vergoedingen niet strekten tot vergoeding van het honorarium van de
advocaat. Verwezen werd in die tijd naar de onafhankelijkheid van de advocaat als mogelijke
verantwoording, waardoor de staat van kosten en ereloon van de advocaat niet door de rechter
beoordeeld mochten worden 67 . REUMONT was de mening toegedaan dat een vergoeding
voor de advocatenrekening alleen gerechtvaardigd was in geval van het tergend en roekeloos
geding. Ook in dat geval echter, aldus REUMONT, moet de schade op forfaitaire wijze
worden begroot, mede rekening houdend met de onkosten en het honorarium van de advocaat,
zonder dat de rechter dit aan een kritisch onderzoek mag onderwerpen. De vrees dat de
verhaalbaarheid toch vrij spel zou bekomen hebben, was ingegeven door de vrees dat zij
aanleiding zou gegeven hebben tot het zogenaamde play in the play 68 .
§ 2 Vanaf 1 oktober 1985
19. De reden waarom nu precies een saisine wordt gelegd omstreeks het jaar 1985, dient in
een groter kader te worden gezocht. Het kan niet ontkend worden dat net na de crisis van de
jaren ’70, de periode van de jaren ’80 waarin technische evolutie centraal stond een méér dan
stimulerende motor was voor een maatschappij die vooruit wou. Onvermijdelijk echter,
ontstonden ook nieuwe geschillen; méér geschillen betekent ontegensprekelijk méér
gedingen, en betekent logischerwijze ook een hogere werkdruk voor de advocatuur an sich.
In de rechtspraak kwam dit overduidelijk tot uiting door het hoger aantal gedingen dat
gevoerd werd omtrent de eeuwige praatstoel van de verhaalbaarheid. Omwille van de
volgtijdelijkheid is het aanbevolen dat hieronder eerst een uiteenzetting volgt over het vonnis
van 1 oktober 1985; pas daarna zal uitvoerig een licht geworpen worden op de rechtspraak
van de hoven die hier na verloop van tijd hun eigen reactie op gaven.
66 Parl. St. Kamer 1965-66, nr. 59/49, 151.
67 E. REUMONT, ‘Les honoraires de l’avocat élément du dommage?’, JT 1958, 33-35.
68 D.i. een bijkomend geschil in een geding waarbij men niet meer over de grond van de zaak procedeert (maar
wel over de modaliteiten zoals bv. de al dan niet verhaalbaarheid van kosten van juridische bijstand).
22