“De verhaalbaarheid van advocatenhonoraria” - E-thesis

. Hof van beroep
23. Wegens schending van de wet of substantiële of op straffe van nietigheid voorgeschreven
vormvereisten 75 kan het Hof van Cassatie verbreken; de cassatierechtspraak omtrent de al dan
niet juiste toepassing van de [wet] 76 inzake verhaalbaarheid van erelonen is kwantitatief
enorm. De rechtspraak van de Hoven van beroep hieromtrent echter, is niet zo talrijk. Het is
dan ook weinig zinvol voor de rechtszoekende om de gemaakte kosten die de advocaat
vergde, door beroep in te stellen tegen de uitspraak in 1 ste aanleg, te proberen recupereren in
graad van beroep met het overgrote risico dat dit beroep zonder succes ingesteld wordt en dat
dus bijgevolg de kosten van de advocaat in beroep ook zelf moeten gedragen worden.
24. Toch zijn er enkele opmerkelijke, zoniet baanbrekende uitspraken te vinden die ik
hieronder bondig toelicht.
Beknopt volgt hierbij het arrest van het Hof van beroep van Brussel van 1987 77 waarbij een
fiscaalrechtelijke materie aan de orde was.
Een vennootschap diende een buitensporige aanslag te betwisten maar werd door de rechter
geen vergoeding toegekend voor de kosten en het ereloon die de juridische bijstand door hun
advocaat had gevraagd. Daarentegen bekwam het bedrijf wel vergoeding voor de schade die
het geleden had door de dienst boekhouding (alsook een externe boekhouder) die bijkomende
prestaties had moeten leveren.
In 1999 kende het Hof van beroep te Brussel in principe de kosten van een advocaat toe in een
zaak tussen het slachtoffer van een verkeersongeval en de B.A.-verzekeraar van de
aansprakelijke. In casu ging de betwisting over het bepalen van de waarde van het voertuig
voor het ongeval en van de dervingvergoeding bij totaal verlies. Het Hof was van oordeel dat
de noodzaak voor het slachtoffer zich te laten bijstaan door een advocaat thans niet meer
redelijkerwijze kan betwist worden. De erelonen en kosten van die advocaat vormen een
economisch verlies omdat ze de ontvangen schadevergoeding verminderen. Ze staan in
oorzakelijk verband met het ongeval omdat ze zonder de fout van de aansprakelijke derde niet
zouden verschuldigd zijn geweest. Merkwaardig genoeg wees het Hof finaal toch nog de eis
75 A. DE VREESE, ‘De taak van het Hof van Cassatie’, TPR 1967, 567-589; zie voor meer informatie
hieromtrent F. RIGAUX, La nature du contrôle de la Cour de Cassation, Brussel, Bruylant, 1885; E. KRINGS,
‘De omvang van Cassatie’, TPR 1995, 885-941; E. KRINGS, ‘Aspecten van de bijdrage van het Hof van
Cassatie tot de rechtsvorming’, RW 1990-91, 313-325 en 345-359.
76 sensu lato.
77 Brussel 15 juni 1987, RGAR 1989, nr. 11557.
25