“De verhaalbaarheid van advocatenhonoraria” - E-thesis

onheus behandeld ten opzichte van zij die wel konden genieten van een zekere
terugvorderbaarheid.
Daarenboven is het belangrijk te weten dat deze discriminatie verder ging dan prima facie
gedacht. Het grondwettelijk gebetonneerde non-discriminatiebeginsel wordt bovendien op
Europees vlak gewaarborgd door artikel 14 EVRM. Ten aanzien van artikel 6 moet niet
aangetoond worden dat de gemeenrechtelijke regel ten opzichte van de wet van 2 augustus
2002 strijdig was met het EVRM maar volstond het dat de toegang tot de rechter en de
rechtsbescherming op een discriminerende manier werd aangepakt. Zoals in de inleidende
beschouwingen van dit werkstuk reeds aan bod is gekomen, vertolkt artikel 6 EVRM ook nu
nog één van de meest cruciale grondrechten die er zijn op grond van het EVRM. Secundair
zou men zelfs verder kunnen gaan door te stellen dat de toen geldende gemeenrechtelijke
regel op zich reeds gevaarlijk dicht bij het spanningsveld van artikel 6 EVRM kwam.
Gevolg van dit alles was dat eenieder die een geding won, en de door hem betaalde
advocatenkosten door de beperkingen van de wet van 2 augustus 2002 niet ten laste kon
leggen van de verliezende partij, deze in principe kon terugvorderen van de Belgische
Staat 121 . In se was het de niet-grondwetconforme implicatie van de richtlijn die de
aansprakelijkheid van de Belgische Staat deed ontstaan.
Afdeling 2.3 Het arrest van het Hof van Cassatie van 2 september 2004
a. Kort: de feiten
39. Aan de orde was een arrest van het Hof van beroep te Luik dat zich geconfronteerd zag
met een contractuele vordering voortvloeiende uit een bouwgeschil. Enkele vervelende
complicaties hadden plaats gevonden waardoor een gebouw barsten had opgelopen. Vraag die
meteen rijst inzake het (buitencontractueel) aansprakelijkheidsrecht heeft te maken met de
121 Vgl. In zijn arrest Francovich (1991) heeft het Hof het beginsel neergelegd van de aansprakelijkheid van de
staat voor schade die particulieren lijden als gevolg van schendingen van het gemeenschapsrecht, dat de
verplichting tot schadevergoeding meebrengt. In het arrest in de zaak Brasserie du pêcheur en Factortame (1996)
is dit beginsel nader bepaald en uitgebreid tot alle gevallen van schending en tot alle overheidsorganen die het
gemeenschapsrecht hebben geschonden. Nadien heeft het Hof in de zaak Dillenkofer (1996), die betrekking had
op een richtlijn die strekte tot bescherming van toeristen die pakketreizen kopen, verklaard dat de niet-omzetting
van de betrokken richtlijn een voldoende gekwalificeerde schending van het gemeenschapsrecht was, die voor de
staat de verplichting deed ontstaan de door dit verzuim benadeelde consumenten schadeloos te stellen. Zie
http://curia.europa.eu/.
39