“De verhaalbaarheid van advocatenhonoraria” - E-thesis

114. Kwatongen beweerden dat de toenmalige minister van Justitie Onkelinx bewust gewacht
had tot de laatste ministerraad enerzijds en anderzijds bewust de hoogdringendheid had
verzuimd te motiveren. Onkelinx zou oorspronkelijk de verhaalbaarheid willen koppelen
hebben aan een systeem van ‘mutualisering’ van de advocatuur en het honorarium van de
advocaten wettelijk vastleggen. Later pleitte ze ook voor de ‘indicatieve barema’s’ 352 . De
beide voorstellen haalden het echter niet 353 .
§ 2 De nieuwe RPV en wat met de rechter?
115. De gehele ‘oude’ RPV werd gereguleerd door het K.B. van 30 november 1970 354 en het
K.B. van 17 maart 1993 355 .
Onder het oude begrip rechtsplegingsvergoeding werd tot voor de invoering van de nieuwe
wet verstaan:
“de sommen die door de rechter als invorderbare kosten worden toegekend wegens de
verrichting van bepaalde materiële handelingen door de advocaten.” 356
Aangenomen werd dat de kosten en erelonen van de advocaten (als vergoeding voor de
intellectuele prestaties van de advocaat) hiervan geen deel uitmaakten 357 .
Het gewijzigde artikel 1022 Ger.W. heeft het nu, cfr. het voorstel van de OVB, echter over:
352 Verwijzend naar de beslissing van de ministerraad van 26 januari 2006 verklaarde de minister van Justitie in
de senaatscommissie Justitie: ‘De invoering van barema’s moet de rechtzoekende een duidelijker beeld geven
van de financiële last die een geschil meebrengt. Hij moet van meet af aan weten hoeveel een procedure zal
kosten, of toch ten minste beschikken over duidelijke aanwijzingen om de kostprijs te beoordelen. Deze
informatie zal in heel wat gevallen bepalen of iemand een procedure zal instellen of zich in rechte zal
verdedigen. (Wetsontwerp betreffende de verhaalbaarheid van de erelonen en kosten verbonden aan de bijstand
van een advocaat, Parl. St. Senaat 2006-07, nr. 1686/5,
http://www.senate.be/www/?MIval=/publications/viewPub.html&COLL=S&LEG=3&NR=1686&VOLGNR=5
&LANG=nl.); H. LAMON, ‘Verhaalbaarheid advocatenkosten. Wet van 21 april 2007’, JW 2007, afl. 163,
435; Tegen deze voorstellen werd eveneens hevige kritiek geuit:’De Minister wil de indicatieve barema’s
inlassen in de paragraaf die net voorafgaat aan deze die stelt dat de advocaat zijn ereloon begroot met billijke
gematigdheid. U ken het al raden: wie het indicatief barema niet volgt, riskeert dus niet de door de wet vereiste
billijkheid aan de dag te leggen’, H. LAMON, ‘Nieuwe gevaarlijke evoluties in discussie over verhaalbaarheid
advocatenkosten’, Juristenkrant 2006, afl. 139, 3; zie ook voor meer informatie hieromtrent N. STAESSENS,
‘Analyse van voorstellen betreffende de toegang tot justitie’, Ad Rem 2003, afl. 4, 17.
353 X., ‘Wet verhaalbaarheid erelonen loopt vertraging op’, Juristenkrant 2007, afl. 150, 14.
354 Koninklijk Besluit van 30 november 1970 tot vaststelling van het tarief van de invorderbare kosten bedoeld in
art. 1022 van het Ger.W., BS 3 december 1970, err., BS 12 februari 1971.
355 Koninklijk Besluit van 17 maart 1993 tot wijziging van het Koninlijk Besluit van 30 november 1970 tot
vaststelling van het tarief van de invorderbare kosten bedoeld in artikel 1022 Ger.W., BS 29 mei 1993.
356 GwH. 14 oktober 1999, BS 29 december 1999, RW 2001-02, 787.
357 I. SAMOY en V. SAGAERT, ‘De wet van 21 april 2007 betreffende de verhaalbaarheid van kosten en
erelonen van een advocaat’, RW 2007-08, 682.
93