“De verhaalbaarheid van advocatenhonoraria” - E-thesis

niet zou hebben voorgedaan. Op het slachtoffer rust daarenboven nog altijd de verplichting
om alle redelijke maatregelen te nemen om zijn/haar schade te beperken 197198 .
DESSARD pleitte daarom voor een appreciatie ex aequo et bono, gezien een forfaitaire
begroting door de rechtbank een aantal voordelen inhield: de rechter kon, met kennis van
zaken, de partijen in éénmaal horen over de volledige zaak waardoor een heropening der
debatten vermeden kon worden; daarnaast werd hiermee de hele, reeds aangehaalde, discussie
van het beroepsgeheim omzeild 199 .
64. De algemene regel (actori incumbit probatio) vereist dat men bij een vordering tot
betaling van de vergoeding wegens schade door advocatenkosten, deze vordering staaft door
voorlegging van de staat van kosten en honoraria. Dit impliceert echter niet automatisch dat
het oordeel van de rechter ook een oordeel zal zijn dat louter gebaseerd zal worden op deze
stukken. Reeds in 1991 200 zei het Hof van Cassatie dat een begroting ex aequo et bono
noodzakelijk was “wanneer blijkt dat het gebruik van de kapitalisatiemethode waarbij
uitgegaan wordt van de inkomsten een resultaat oplevert dat niet beantwoordt aan de
werkelijke materiële en in concreto geraamde schade”.
Hierbij is het eveneens noodzakelijk dat enerzijds de rechter de redenen aangeeft 201 waarom
de door het slachtoffer voorgestelde berekeningswijze niet kan worden aangenomen, en
anderzijds dat de rechter overtuigd is dat de schade niet op een andere manier nauwkeurig kan
berekend worden.
A contrario leidde het Hof hieruit af dat de rechter de schade niet naar billijkheid mocht
begroten indien de benadeelde had geweigerd de gegevens mee te delen die voor hem
beschikbaar waren en eveneens toelieten dat de schade exact of zo nauwkeurig mogelijk kon
worden bepaald 202 .
197
Vred. Bree 6 januari 2005, onuitgegeven.
198
Volledigheidshalve dient men goed te beseffen dat de rechtbank niet gebonden is door de aanbevelingen of
reglementen die uitgaan van de Orde van Advocaten; R. WITMEUR, ‘La déontologie des avocats a-t-elle force
de loi?’, Cah. dr. jud. 1995, nr. 18; G. CLOSSET-MARCHAL en J.-F. VAN DROOGHENBROECK, ‘La
répétibilité des honoraires d’avocat à l’aune du droit judiciaire’, RGAR 2005, 13945, nr. 23.
199
Luik 14 december 2004, JLMB 2005, 69, met noot D. DESSARD, ‘Répétibilité: appreciation ex aequo et
bono: un moindre mal?’.
200
Cass. 23 oktober 1991, Arr. Cass. 1991-92, 180; Cass. 30 maart 1994, Arr. Cass. 1994, 340.
201
Art. 149 GW.
202
Cass. 8 februari 1979, Arr. Cass. 1978-79, 673, Pas. 1979, I, 677, RW 1979-80, 969.
57