Chambre des Représentants de Belgique Belgische Kamer ... - AIS

- 313 /7 - 95/96
(suite aux perquisitions faites à cinq endroits par la
sûreté grand-ducale).
Les enfants ont alors été placés dans un home au
Grand-Duché de Luxembourg. Après deux semaines
et demie, le juge de la jeunesse a toutefois replacé les
enfants auprès de leur mère, au sein du mouvement
sectaire, en demandant une nouvelle enquête de la
P.J. et une enquête sociale, les enfants devant être
suivis par un psychologue (jugement du 30 janvier
1990). A ce propos, le témoin fait remarquer que le
psychologue qui a examiné les enfants était le conseiller
personnel de leur mère.
L'enquête sociale du Service central d'assistance
sociale a dénoncé les dangers tant physiques que
psychiques auxquels sont exposés les enfants dans ce
mouvement (notamment le non-droit à un traitement
médical), ainsi que la rupture des liens familiaux.
Elle a également constaté que l'appartenance à
ce groupe a provoqué au cours des années des ravages
auprès de personnalités fragiles, influençables,
crédules. Et pourtant la juge a décidé une troisième
fois de confier la garde des enfants à leur mère (jugement
du 29 mai 1990) malgré l'interdiction imposée
provisoirement à Mme Ragaglia d'exercer sa profession
(30 mars 1990) et l'existence d'une enquête instruite
par la Sûreté de l'Etat luxembourgeoise à l'encontre
de la secte.
Après de nombreuses démarches, demeurées infructueuses,
auprès des plus hautes autorités politiques
et judiciaires luxembourgeoises, le témoin obtint
la garde des enfants par un jugement du
5 novembre 1990, mais celui-ci ne fut pas frappé
d'exécution provisoire, ce qui permit à la partie adverse
de poursuivre les procédures judiciaires en
argumentant que les enfants faisaient opposition au
jugement.
Finalement, le témoin obtint la garde des enfants
le 8 avril 1992, un droit de visite étant accordé à leur
mère, devenue entretemps la «prêtresse» du mouvement,
également chargée du recrutement.
M. Stéphany affirme, par ailleurs, que cette organisation
sectaire a infiltré au Luxembourg tous les
rouages de la société (armée, gendarmerie, monde
politique, ... ). Elle semble être prévenue des descentes
de police.
Mme Rau a créé un nouveau parti politique, le
NOMP, qui prétend défendre les droits de l'homme et
de l'enfant.
Pour se donner une image respectable, l'organisation
édite aussi un journal: «Justice », dont Hilda
Rau est éditrice et qui est également consacré à la
défense des droits de l'homme et de l'enfant.
[ 288 ]
dat zij ze naar het buitenland zou voeren (ten gevolge
van de huiszoekingen die door de Staatsveiligheid
van het Groothertogdom op vijfplaatsen werden verricht),
De kinderen werden dan in een instelling in het
Groothertogdom Luxemburg geplaatst. Natwee en
een halve week heeft de jeugdrechter de kinderen
echter opnieuwaan hun moeder (bij de sektarische
beweging) toegewezen en gevraagd dat er een nieuw
gerechtelijk onderzoek en een nieuw sociaal onderzoek
zou plaatsvinden, alsook dat de kinderen door
een psycholoog gevolgd zouden worden (vonnis van
30 januari 1990). In dat verband doet de getuige
opmerken dat de psycholoog die de kinderen heeft
onderzocht, de persoonlijke raadgever van de moeder
was.
De sociale doorlichting van de Centrale dienst voor
maatschappelijke bijstand heeft melding gemaakt
van zowel de lichamelijke als psychische gevaren
waaraan de kinderen in de betrokken beweging worden
blootgesteld (met name het negeren van het
recht op medische verzorging) alsook van het verbreken
van de band met het gezin.Ook werd vastgesteld
dat het lidmaatschap van deze beweging in de loop
der jaren de persoonlijkheid van zwakke, beïnvloedbare
en lichtgelovige personen heel erg heeft aangetast.
Nochtans besloot de rechter voor de derde keer
het hoederecht over de kinderen aan hun moeder toe
te wijzen (vonnis van 29 mei 1990) ondanks het aan
mevrouw Ragaglia voorlopig opgelegde verbod om
haar beroep uit te oefenen (30 maart 1990) en het feit
dat de Luxemburgse Staatsveiligheid een onderzoek
naar de sekte had ingesteld.
Na talrijke vruchteloze interventies bij de hoogste
Luxemburgse politieke en gerechtelijke instanties,
bekwam de getuige bij vonnis van 5 november 1990
het hoederecht over de kinderen. Dat vonnis ging
echter niet gepaard met een voorlopige tenuitvoerlegging,
zodat de andere partij de gerechtelijke procedures
kon voortzetten, met als argument dat de
kinderen niet akkoord gingen met het vonnis.
Uiteindelijk verkreeg de getuige op 8 april 1992
het hoederecht over de kinderen en werd een bezoekrecht
verleend aan de moeder, die ondertussen
« priesteres » van de beweging was geworden en
eveneens met de rekrutering was belast.
De heer Stéphany beweert overigens dat deze sektarische
vereniging in Luxemburg aanwezig is in alle
geledingen van de samenleving (leger, rijkswacht,
politieke wereld ...). Ze schijnt op voorhand op de
hoogte te worden gesteld van huiszoekingen door de
politie.
Mevrouw Rau heeft een nieuwe politieke partij, de
NOMP, opgericht die eveneens beweert de rechten
van de mens en het kind te verdedigen.
Om zich een reputatie van achtenswaardigheid
aan te meten, geeft de vereniging ook een tijdschrift
uit, «Justice », waarvan Hilda Rau de uitgeefster is
en dat eveneens gewijd is aan de verdediging van de
rechten van de mens en van het kind.