Sama świadomość nie wystarczy - Sayadaw U Tejaniya

posiadali, wystarczyło zaledwie kilka słów wypowiedzianych przez
Błogosławionego, by stali się oświeceni.
Często podkreślam zagadnienie mądrości w tym czego uczę, gdyż samemu
próbowałem wielu metod. Usilnie starałem się utrzymać moją sīla, jak też
przykładałem się do rozwinięcia w sobie samādhi, jednak nie pomogło mi to zmienić
się na lepsze. Dopiero gdy umysł zaczął rozumieć pewne sprawy, gdy wzrosła we
mnie mądrość, stałem się lepszą osobą. Oczywiście to zrozumienie pomogło mi w
utrzymaniu właściwej i coraz czystszej sīla. Jedną z praktyk jakie robiłem jako osoba
świecka było utrzymywanie ośmiu wskazań, nie tych, które zazwyczaj przestrzega
się na kursach medytacyjnych. Polegało to na przyjęciu pięciu podstawowych
wskazań plus trzech wskazań odnośnie niewłaściwej mowy – więc wystrzeganie się
nie tylko kłamstwa, lecz także szorstkiej mowy, obgadywania czy też oszczerstw
oraz od plotkowania, czyli bezowocnej paplaniny. Odkryłem wkrótce, że
potrzebowałem mnóstwa uważności, ogromnej ilości samo-świadomości, by
utrzymać te wszystkie wskazania związane z mową. Dopiero wtedy moja praktyka
zaczęła nabierać rozpędu. Punktem wyjściowym rzecz jasna była tu jak zwykle
mądrość. Był to pewien rodzaj zrozumienia, intuicji, że ten rodzaj praktyki będzie
dla mnie korzystny. Gdy jest w nas mądrość, wszystko nam zaczyna wychodzić na
dobre. Chciałbym, by każdy mógł wzrosnąć w mądrości, ponieważ zdaję sobie jasno
sprawę jakie zmiany to przynosi.
Nie chcę wchodzić w szczegóły i nie mówię dużo o metcie, ale jeśli umiesz patrzeć
w odpowiedni sposób, możesz śmiało zobaczyć mettę. Nie dałbym rady poświęcić
całego mojego czasu na nauczanie bez faktycznej cierpliwości, która jest
spokrewniona z mettą. Nie mogę dawać metty każdemu indywidualnie, to raczej coś
bardziej uniwersalnego, staram się wysyłać ją wam wszystkim.
Pāramī
Jogin: Istnieją cztery pāramī, których nie rozumiem do końca. Chodzi mi o
adiṭṭhāna (silne postanowienie), nekkhamma (wyrzeczenie), sīla (moralność) oraz
sacca (prawdziwość, prawdomówność). Czy mógłbyś mi powiedzieć jak je
rozumiesz?
SUT: Adiṭṭhāna jest procesem wzmacniającym decyzyjność umysłu. Zazwyczaj
używa się jej aby utwierdzić i spotęgować istniejącą już właściwość. Można to w
sobie wykształcić poprzez proces powtarzania, bądź też można od czasu do czasu
nieznaczne przekroczyć granicę wytrzymałości, tak by umysł mógł się zahartować.
Swego czasu praktykowałem sporo adiṭṭhāna. Z mego doświadczenia mogę
powiedzieć, że zazwyczaj silna determinacja nie zdaje egzaminu jeśli motywacja nie
wypływa z mądrości. Jeśli co jakiś czas wybijasz się z podjęciem mocnego
postanowienia, nie potrwa to zbyt długo. Gdy twoja praktyka będzie stabilna, wtedy
dopiero mądrość będzie mogła zebrać całą skumulowaną siłę i użyć jej w sposób
efektywny. Gdy tylko dostrzegasz mądrość, wiedz, że silna decyzja już tam jest.
111