Sama świadomość nie wystarczy - Sayadaw U Tejaniya

Zachęcamy wszystkich do refl eksji nad tym, co nam wiadomo o cierpieniu
(dukkha), oraz do analizy innych terminów buddyjskich, dostrzegając głębię
oryginalnego przekazu, który Buddha — powodowany współczuciem — starał się
nam naświetlić.
ALFABET
Pāḷi to dialekt średnioindyjskiej grupy języków indoeuropejskich. W tym języku
spisano nauki Buddhy (Tipiṭaka). „Pāḷi” dosłownie oznacza „szereg” lub „wiersz”.
Teksty w języku palijskim spisywano w różnych okresach oraz dostosowywano do
miejscowych form transkrypcyjnych. W dzisiejszych czasach buddyści na Sri Lance
i w południowo-wschodniej Azji używają własnych alfabetów do zapisywania tego
uniwersalnego, kanonicznego języka Theravādy.
Przedstawiona dalej forma zapisu języka pāḷi z charakterystycznymi znakami
diakrytycznymi powstała w oparciu o alfabet łaciński. Alfabet ten składa się z
czterdziestu jeden znaków — ośmiu samogłosek i trzydziestu trzech spółgłosek.
8 SAMOGŁOSEK (pāḷi: sara) to: a, ā, i, ī, u, ū, e, o.
Samogłoski „a”, „i”, „u” są krótkie, zaś „ā”, „ī”, „ū” są długie; „e” i „o” są
wymawiane długo za wyjątkiem sytuacji, gdzie występują przed podwójną
spółgłoską, np.:
deva (długie „e”) — mettā (krótkie „e”);
loka (długie „o”) — phoṭṭhabbā (krótkie „o”).
33 SPÓŁGŁOSKI (pāḷi: vyañjana):
grupa ka — gardłowe: k, kh, g, gh, ṅ
grupa ca — podniebienne (miękkie): c, ch, j, jh, ñ
grupa ṭa — podniebienne (cofnięte): ṭ, ṭh, ḍ, ḍh, ṇ
grupa ta — zębowe: t, th, d, dh, n
grupa pa — wargowe: p, ph, b, bh, m
pozostałe — podniebienne (miękkie): y
— podniebienne (cofnięte): r
— zębowe: l
— zębowo-wargowe: v
— zębne (ciche): s
— przydechowe: h
— podniebienne (cofnięte): ḷ
— nosowe: ṃ
125