MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

118 Mulleres da emigración
Pagábanme ben, con casa e comida. Aí daban bastante ben de
comer. Pero eu non comía porque tiña moito traballo.
Traballábase desde as seis da mañá ata as doce da noite, de
luns a sábado. O domingo había que acomodar a fábrica, varrela
e todo iso, pola comida...
Cando foi o golpe do 30 contra Yrigoyen -añade Carmen-, eu
aínda traballaba na fundición. Lémbrome da matanza que fixeron
esas bestas.
Na fundición estivo cinco anos. Co que gañou puido pagar a
pasaxe do barco que aínda debía e as débedas contraídas pola
súa nai. Os gases da fundición afectaban á saúde de Carmen,
polo que se ve obrigada a cambiar novamente de traballo.
Co estalido da Guerra Civil en España, Carmen toma partido
pola República. Coas súas amigas frecuenta ambientes de
xente nova que simpatizaba co Frente Popular. A mediados dos
anos 40, coñece ao home co que casa e vai vivir a Barracas:
Miguel Ángel naceu no centro galego. Eu non era socia pero fun
e paguei. Non era porque non quixese ir ao hospital. Pero ao non
ter familia acá, ao non estar preto da miña nai neses intres...
¿sabes quen me deu a primeira aperta cando naceu Miguel
Ángel? Deuma a enfermeira, que era galega tamén. E de
Castrelo. Lémbroa toda a vida. Non nos coñeciamos de alá, pero
ela era da miña terra, dunha aldea veciña, moi preto de Sisán...
Meu fillo naceu o 31 de agosto do 49. Puxémoslle Miguel Ángel
por un veciño que tiñamos, que vivía preto de nós.
Carmen nunha marcha coa foto do seu fillo Miguel Ángel en Bos Aires (l989)