MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

cumprimento da sentencia e pasado o tempo, tería que morrer
soa... ¡non, iría con él!...”
Aquelas horas foron terribles, cada minuto parecía un século.
Aquela tarde cóntanos Isabel: ”Despois da cea, antes de que
me pechen na miña celda, pido permiso ó director para despedirme
dos outros condeados a morte, pois Calvelo e eu fumos
os primeiros en ser xuzgados desa tanda, enténdese que seríamos
os primeiros en ser executados. Despídome cun abrazo de
cada un dos meus compañeiros, que serían fusilados nos días
seguintes; decímonos adeus, como se fora outro día calquera e
non o último que íbamos a vivir, e dinme tal cantidade de cousas
fermosas, que era como para crerse unha heroína; pero eu
estaba máis alá de toda vanidade.
Percibía a vida desde unha gran altura e sentíame ceibe de calquera
sentimento mezquino. Unha inmensa paz e un gran amor
invadíame, unha serenidade intensa e profunda e unha dulzura
inconmensurable que abarcaba a todos os seres da terra.
Os meus fillos fóranse a tarde anterior a Ponferrada, para que
non estiveran en Santiago o día da execución. Antes de irse
viñeron á cárcere a despedirse de nós, o meu fillo maior mirándome
fixamente durante un rato díxome:
-Mamá, non eres a mesma, non tes a mesma cara, esta de agora
é máis doce-, a perspicacia dos rapaces é sorprendente...”
O día 24 estaba todo listo para o fusilamento pero as autoridades
postergárono para o 31 de decembro.
O día 30 ambos condeados aproveitan os últimos minutos das
súas vidas para falar: “Durante as tres últimas horas da súa
Cárcere de Saturrarán.
Mulleres da emigración
263