MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

Arístides Briand e o banqueiro Berguen.
Eduardo VII de Inglaterra irá a Ostende de
incógnito para vela danzar e lle enviará unha tarxeta
coas Armas da coroa inglesa e debuxa para
a cita un círculo que encerra duas agullas de reloxo,
que marcan as sete e cuarto.
Según conta Carolina nas súas memorias, O
Banqueiro Berguen lle ofrece 25.000 francos
por pasar media hora na súa habitación. Carolina
Otero acepta. Ás duas e media da madrugada, o
banqueiro chega á luxosa casa, que Carolina
Otero ten na Avenida Kléber. Carolina lle enseña
as súas habitacións, fala, lle mostra as estampas
que decoran os muros e cando dan as tres, lle
dí o banqueiro: "Meu querido, non os reteño
máis, terminei o noso compromiso": Anécdotas como éstas se
contaban po decenas. "Le Fígaro" o gran periódico francés, nas
súas páxinas describía minuciosamente os modelos que vestía
e o "Gil Blas" relata os duelos dos nobles e ricos que se baten
e arruinan por ela. Poetas, pintores, políticos, toda unha xeración
que se rinde, ante a beleza e seducción da Bella Otero. Até
Toulousse-Lautrec lle realiza unha obra en pastel que se conserva
no Museo de Albi e o gran José Martí, que a coñece en
Nova Iork, lle adica algúns versos.
Desde París viaxou sucesivamente á Arxentina, Uruguai, Brasil,
Estados Unidos, Inglaterra, Hungría, Austria, Rusia e Xapón.
En 1906 chegou de xira por Bos Aires, presentándose no teatro
Nacional Corrientes, coa pantomima lírica "Reve d' oinum,
acompañada de Jacquienet o bailarín Santos. As crónicas da
época, relatan o colosal éxito da Bella Otero en Bos Aires.
Carlos Alonso, o gran dibuxante galego lle adica unha serie de
dibuxos na famosa revista porteña P.B.T.. A outra revista de
moda por aqueles anos que dirixirá o outro gran dibuxante
galego Xosé María Cao, lle dedicará distintas páxinas, para
resaltar os perfiles artísticos, da nosa afamada Carolina.
Carolina se hospedou no Hotel París, da Avenida de Maio. O
vestíbulo do mesmo, se convirtiu nunha especie de "Clube de
Cabaleiros", xa que eran decenas de homes da sociedade
arxentina, que se acercaban para ter a oportunidade de saludar
ou agasallar, "Bella Otero".
Conta unha simpática anécdota, que durante unha presentación
no teatro, en medio dun público entusista e rendido ós seus
pes, un paisano de Valga, que se atopaba na sala, emocionado
ante a súa paisana, exclama a viva voz, o apodo de Carolina "A
Cordeirana". Días despois, o periodista Lence, do Correo de
Galicia, redacta unha crónica onde lle recorda a Carolina, a súa
Caricatura da época.
Mulleres da emigración
247