MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

No ano 52, durante o goberno do Xeneral Perón,
Carmen e o seu marido compran un recreo en
Quilmes na beira do Río da Prata. Naquel fermoso
lugar da riveira do río pasa momentos moi felices,
pero o río tódolos anos saíase coa súa e anegaba toda
a zona. Despois de cinco anos de traballo duro pelexando
contra a natureza, volve ao seu antigo barrio.
Esta vez instálase en Aristóbulo do Valle e Montes de
Oca. Miguel entra a estudiar no colexio Espinoza.
O irmán de Carmen chamábase Santiago e tamén
estaba emigrado en Bos Aires. Santiago era un autodidacta,
gustáballe moito a lectura, gustáballe recitar
as poesías de Rosalía e admiraba a Castelao:
Sempre me falaba de Rosalia e gustáballe recitar
"Airiños, airiños, aires, airiños da miña terra..." e
adoraba a Castelao.
Santiago era militante socialista e tiña unha profunda relación
con Miguel Ángel. Seguramente este idealizaba ao seu
tío en contraposición ao seu pai, quen carecía de todo tipo de
inquedanzas sociais.
Miguel -lembra Carmen- pensaba que os rapaces da vila (chabolas)
eran iguais ca el. Entón ¿por que non podían ter as mesmas
posibilidades para se desenvolver?
Transcorría a década do 60 e a Arxentina estaba gobernada
polo Xeneral Ongania, un militar de ideas falanxistas. Mentres
tanto, en América Latina as ideas da revolución cubana íanse
espallando por todo o continente. Miguel Ángel estaba encandilado
polo Ché Guevara e a súa imaxe revolucionaria. Cos
seus amigos da facultade falaba de seguir o seu camiño e de
que a loita armada era a única forma de acabar con tanta inxustiza.
Miguel comezou a visitar os barrios pobres, colaboraba na
alfabetización e pouco a pouco foi asumindo unha militancia
comprometida. A súa primeira militancia foi nun grupo marxista
denominado "Poder Obreiro", o cal posteriormente vai
confluír no Partido Revolucionario dos Traballadores.
A primeira vez que Miguel cae preso -lembra Carmen- foi cando
tiña vinte anos. Había dous que empezara a facultade. Foi na
folga contra Ongania. Miguel Ángel estivo preso no cárcere de
Devoto xunto a centenares de mozos das distintas forzas políticas
que por aqueles anos enfrontábanse contra a ditadura.
Nesa época xa empezamos a organizarnos as nais -apunta
Carmen-. Moito antes das Nais da Praza. Xa desde o 70 estaba
Familiares. Nosoutras fómonos coñecendo así, no cárcere,
cando íamos de visita.
Unha das últimas fotos
de Carmen Cornes
Mulleres da emigración
119