MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

oneca de trapo, co corpo de tea e un vestido primoroso para que
Paula se achegara ás súas fillas cun presente que superara o cativerio
e o horror e os transformara en cariño e tenrura.
Meses máis tarde a continuidade prosegue e lévannos como a
unha especie de cerimonia a outra dependencia, a á oposta á
caperuza, de nome `Pecera´.
Eran oficinas cun vidro nas paredes e porta que permitía ver as
persoas que estaban no seu interior.
Correspondeunos a primeira oficina á dereita da entrada;
outros secuestrados máis antigos e descoñecidos para nós desaloxaron
de moi boa gana a un colaborador dos mariños que xa
deixou de estar en `Pecera´.
Os cambios eran importantes porque xa non estabamos vixiados
polos gardas agás fóra na porta de entrada; as mulleres
tiñamos un dormitorio con camas para nós e só debíamos pedir
permiso para ir ao baño, momento no que debíamos colocarnos
unha venda negra nos ollos.
Podiamos preparar café ou fumar con máis liberdade, os oficiais
non estaban en `Pecera´ durante días ou semanas e se o
facían era poucos minutos. Esta experiencia foi moi forte, mais
logramos inserirnos como grupo co resto dos secuestrados
máis antigos que eran oito persoas.
Algunhas semanas despois temos a alegría da incorporación do
grupo Villaflor tamén en `Pecera´. Debiamos recoller os diarios
que nos achegaba un garda de madrugada, separar as novas
para o arquivo de `Pecera´, que outros compañeiros recortaban
e pegaban en carpetas. O noso traballo consistía en seleccionar
En Gondomar coa súa
familia.
Mulleres da emigración
215