MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

JOSEFA GOLDAR
“José Goldar e Carmen Rei deron en formar un matrimonio de
mozos nados en Caldas de Reis, esa marabillosa curva da paisaxe
galega. Aló polo ano 1910 veñen á Arxentina. Traen como
única fortuna a súa mocidade e tres fillos. Traen o seu corazón
e os seus brazos fortes. José é mozo que carga bolsas no Moíño
do Río da Plata. Carmen é lavandeira.
Cumpren cos seus traballos nesa austera ledicia que dá o mesmo
traballo. Volven ao fogar. Alí están os fillos que esperan. Que se
educaron baixo o acento galego, entre cancións populares e
vellas lenda. A tradición oral da cultura galega cúmprese na súa
alta misión. Josefa, rapaza, está recibindo un caudal de espírito
da historia galega. Alí esta a poesía, a música, a cor, o acento, os
movementos, a palabra, é dicir todos os elementos vivos que se
van a transformar no seu momento nunha muller excepcional,
nunha muller que sen estudar nas vellas universidades vai ser,
sentir, envorcar un temperamento milagroso para todas as máis
difíciles cuestións do teatro”. Con estas palabras iniciais o xornalista
Arturo Cadrado introducíanos nunha reportaxe que realizou
na revista Galicia Emigrante en 1955.
Josefa naceu en Caldas de Reis en 1096, como nos conta Cadrado,
e os seus pais como tantos galegos deciden emigrar á Arxentina.
Chegan ao Porto de Bos Aires no vapor Kinig Wilhelm II, o 12 de
outubro de 1909, cando Josefa contaba con apenas tres anos.
A fins da década do 20 Josefa comeza a interesarse polo teatro.
Por estas datas coñece a uns dos intelectuais máis destacados
daqueles anos, Leónidas Barletta, integrante do famoso grupo
literario Boedo, a quen se une sentimentalmente.
O nome de Grupo Boedo provén da editorial da revista
Claridad, situada na rúa Boedo ao 800, na Capital Federal,
constituída por escritores revolucionarios e realistas, simpatizantes
da revolución rusa e do marxismo da primeira posguerra,
que utilizan a pluma para defender o proletariado.
Mulleres da emigración
167