MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

196 Mulleres da emigración
mente retratos de mulleres, cun estilo que foi precursor da
arte pop estadounidense.
O escritor Arturo Cuadrado conta a súa relación con Maruxa
Mallo: "Coñecín a Maruxa en Madrid, cando ela comezaba a
triunfar na pintura. Lémbroa xunto a Ortega e Gasset, xove,
chea de vida. A parte dunha xenial artista, era unha gran
sedutora. Logo cando cheguei a Bos Aires exiliado no
Massilia, reatopámonos con ela e con Luis Seoane, que chegara
ao pouco tempo de estala-la guerra civil.
En Arxentina, víamonos a cotío nas nosas constantes tertulias
que tiñamos no Tortoni. Ela sempre era o centro das nosas reunións.
A súa forma de ser e a súa vida apaixoada facíana destacar
fronte a outras mulleres do seu tempo."
Comeza a recrea-la natureza sudamericana coa súa serie de
Marinas. Durante a época do Goberno do Xeneral Perón,
Maruxa deixa o país e trasládase a Nova York.
Regresa a España en 1965, tras vintecinco anos de exilio.
Na década dos 90 ofrecéronlle varias exposicións e premios,
como a Medalla ao Mérito nas Belas Artes e o Premio de Artes
Plásticas de Madrid.
O 6 de febreiro de 1995 morre en Madrid aos 93 anos.
O pintor coruñés Eugenio Granell sinalou de Maruxa Mallo
que foi "unha das grandes artistas españolas do século XX,
cunha obra que ten unha trascendencia mundial”. "Maruxa
Mallo, entre Verbena e Espantajo toda a beleza do mundo
cabe dentro do ollo, os seus cadros son os que vin pintados con
máis imaxinación, emoción e sensualidade."
Federico García Lorca
"As creacións estranas de Maruxa Mallo, entre as máis considerables
da pintura actual, revelación poética e plástica, orixinal,
"Cloacas" e "Campanarios" son precursores da visión
plástica informalista".
Paul Éluard
"TI,
"Ti que baixas ás cloacas onde as flores máis ca flores son xa
uns tristes salivazos sen sonos e morres polos sumidoiros que
desembocan ás verbenas desertas para resucitar ao filo dunha
pedra mordida por un fungo arrincado, dime por qué as chuvias
murchan as follas e as madeiras. Aclárame esta dúbida
que teño sobre as paisaxes. Espértame."
Rafael Alberti, Ascensión de Maruja Mallo al subsuelo