MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

Ché en Misiones.
miña muller facía o mesmo, diciámoslle que malcriaba
aos nosos fillos. Ela non contestaba pero seguía a facelo.
Acompañounos en Bos Aires, mentres vivimos nun bo
departamento, pero acompañounos tamén en tódalas
viaxes que fixemos ao interior. Estivo na estancia dos
Moore en Entre Ríos, no Socorro dos Echague, no
campo da miña muller en Villa Sarmiento e en Puerto
Caraguatai de Misiones, onde a vida era máis difícil
tanto polo clima coma pola xente que habitaba esas
rexións. Como unha visión lonxana lémbroa, toda
queimada polo sol ardente, levando a roupa á cabeza
e lavándoa na beira do río Paraná, porque segundo ela,
esa era a maneira de lavar na súa terra. Lavaba e planchaba
e facíalle a comida a Ernesto, e despois fíxoo
con tódalas nosas criaturas.
Logo acompañounos varios anos na cidade de Alta
Gracia, sempre a cargo dos nosos fillos.
ALTA GRACIA
46 Mulleres da emigración
Carmen Arias en 1931 coñece na casa de Mercedes -unha
parenta súa- a Alfredo Gabela. A partir daquel encontro comeza
o noivado entre ambos. Gabela era emigrante como ela, oriúndo
da provincia de Asturias.
En 1932, os Guevara decidiron establecerse en Alta Gracia,
provincia de Córdoba, localidade serrana onde o clima era seco
e de altura, moi recomendable para as persoas asmáticas.
Cando ela decidiu casar, -conta don Ernesto- despois de moitas
dilacións porque non quería facelo ata que o "neno Robertito"
fose máis grande, deunos a nova que para nós caeu como unha
bomba. Íasenos con ela parte da nosa familia. Lembro a despedida
na vella estación de Alta Gracia, ela asomada á ventá do
tren que comezaba a andar e chorando a mares lle dicía á miña
muller, sinalando a Robertito: "....! e cóidemo ben, señora!".
Moitas veces con Celia temos lembrado esta despedida..
En Alta Gracia os Guevara viviron once anos. Os vínculos con
Carmen e Gabela continuaron, mesmo a filla maior de Carmen
pasou varias vacacións na casa de Alta Gracia. Don Alfredo
séguenos lembrando:
Se eu tivese que personalizar a lealdade, non teño a menor dúbida
que o faría na que hoxe é dona Carmen Arias de Gabela.
Cando dirixo meu pensamento cara ao pasado, confúndenseme
as imaxes e non podo despegar en todo ese conxunto unhas doutras.
Alta Gracia, o Socorro, Galarza, Puerto Caraguatai; todas