MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

facerse fea. A realidade era que o seu rostro sen anteollos era
bonito e harmónico co seu corpo miúdo.
Tanto na illa como no alto fascinábanlle as conversas neses
minutos preciosos, roubados ao cativerio e á caperuza.
Disfrutaba co relato grupal de películas e, sobre todo, de
libros como “Doña Julia y el escribidor” e “El siglo de las
luces”. Carpentier era un dos seus autores predilectos. Era
moi boa na descrición de imaxes e en todo aquelo que tivera
que ver cos sentidos.
Tamén gustaba da música e con Víctor, outro secuestrado que
saíu en liberdade e contou amplamente todas estas historias,
cantaban cancións folclóricas, a súa voz resoaba en `Capucha´,
mentres o resto compoñíamos o coro e Víctor marcaba o ritmo
coas alxemas percutindo no chan de cemento.
A `Capucha´ significaba illamento, inmobilidade e silencio, ás
veces interrompido polo ruído metálico das alxemas e as cadeas
dos grillóns que acompañaban os movementos dos nosos
corpos torturados e a nosa mente divagando.
Pasaron semanas e un garda levouna a traballar ao “Pañol”. Debía
acomodar a roupa, cosela, tendela e, de ser necesario, repartila.
Tamén fixo o listado oral dos que había no “pañol” tratando de atopar
o destino das nosas roupaxes e así, día a día apareceron `remeras´,
camisas e pantalóns que a Galega ía repartindo segundo as
necesidades e non a pertenza.
Elsa coa súa filla.
Mulleres da emigración
213