MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

sentenza. Os seus nomes eran Gonçalves, Coelho e Pacheco.
Tanto Inés como Pedro estaban retirados nunha das máis belas
cidades de Coimbra, na chamada Quinta das Lágrimas e até alá
foron os seus verdugos para acoitelala, o 7 de xaneiro de 1355,
aproveitando a ausencia de Pedro.
Inés, a querida Inés, amada tamén polo seu pobo de adopción,
tiña por aqueles tempos, tan só 35 anos. Un ano antes, os príncipes
amantes casaran na máis absoluta intimidade e sen o
coñecemento do rei. Durante a romántica cerimonia oficiada
polo bispo de Guarda, os dous amantes xuráranse amor eterno.
Ante o asasinato de Inés, Pedro, que gozaba de grande simpatía
popular igual que a princesa galega asasinada, alzouse contra o
seu pai, contando co apoio do pobo. O alzamento popular xera
unha longa guerra civil, que acabou pouco antes de ser coroado,
tras a morte de Afonso IV, no ano 1357. Os asasinos da súa
amada Inés de Castro foron axustizados. (Pacheco salva a súa
vida refuxiándose na corte papal de Avignon). Pedro I proclamou
oficialmente e de xeito solemne o seu matrimonio con Inés
de Castro, o que obrigou ás Cortes de Cantahede a coroala como
raíña despois de morta. Mandou desenterrala en 1360 e fixo que
o pobo lle rendese homenaxe para posteriormente sepultala definitivamente
no mosteiro de Santa Maria de Alcobaça.
Ilustración da morte de
Inés de Castro.
Mulleres da emigración
107