MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

134 Mulleres da emigración
Coa mobilización de todos os homes válidos para a fronte de
batalla, Manuel Hernández foi mobilizado, e Joaquina reemplázao
no cargo de secretario do “Consejo Económico de la Industria
de la Madera Socializada”. A sinatura dela era necesaria para toda
clase de transaccións de orde económico e financieiro.
A Federación das Industrias Socializadas da Construcción,
Madeira e Decoración, publicou un periódico mural, que dirixiu
Joaquina, así como diversos folletos. Tamén colaborou nun
semanario do que era director Felipe Aláiz.
Conmovida pola prolongación da guerra, Joaquina presentou
unha instancia para estudios e por prácticas de piloto de caza. Os
gastos que elo ocasionara custearíaos o Sindicato da Madeira. A
súa oferta foi rechazada, coa doutros compoñentes todos da
C.N.T.. Según declarou a propia Joaquina queixándose, que estos
postos estaban reservados para os incondicionais de Moscú.
Nos feitos de maio de 1937, forma parte do grupo “Luz y Cultura”,
intervindo na loita nos arredores da Telefónica, onde se producen
enfrentamentos moi violentos entre anarquistas e comunistas.
A guerra estaba a punto de rematar, os avións franquistas bombardeaban
Barcelona. Joaquina resistíase a perder a contenda.
Mentras as tropas de Franco chegaban,
Joaquina saía nun camión militar cara ó exilio.
En Francia foi internada nun refuxio
situado no departamento de Hautes Alpes.
Os primeiros días foron moi duros, os franceses
tratáranos moi mal. O frío e a fame
facían estragos entre os refuxiados extenuados
por tantos padecementos. Ó pouco
tempo conquire escapar cun grupo de compañeiros
e trasládase a Montpellier, onde se
refuxia na casa do destacado escritor e anarquista
Paul Reclus. Posteriormente chega a
Toulouse onde comenza a reorganizar o sindicato
no exilio.
O seu traballo era paciente e titánico, a súa
misión era contactar cos afiliados dispersos
e pouco a pouco estructuralos orgánicamente.
A pesar da importancia da súa
militancia, Joaquina pensa que o seu deber
é ir a pelexar dentro de España. En 1946
incorporouse ó grupo “Tres de Mayo”, ó
cal perteceron entre outros, os destacados
anarquistas, Liberto Sarrau, o galego Raúl
Co seu compañeiro Liberto Sarrau, en Andorra 1958.