MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

INÉS DE CASTRO
Nunha casa da nobreza galega da bisbarra da Limia, onde o seu
río percorre os fermosos vales e as montañas do Xurés, divisan
como sentinelas eternas, o Portugal estremeiro, nace en 1320
Inés de Castro, a raíña de Portugal que reinou despois de morta.
Filla natural do nobre galego Pedro Fernández de Castro e
Aldonza Soares de Valladares, portuguesa emparentada coa
familia real castelá, Inés queda orfa de nai sendo moi nena,
polo que é levada a Valladolid, ao Castelo de Peñafiel. Tiña tan
só 10 anos cando foi trasladada a Castela, onde medrou en
compaña de Constanza Manuel.
A moza aristócrata Constanza Manuel nacera en 1318, era filla
do escritor e infante D. Juan Manuel, autor do celebre libro "El
Conde Lucanor". O seu pai tentou casala á idade de oito anos
co rei castelán Afonso XI pero casouna posteriormente co príncipe
herdeiro de Portugal.
As necesidades políticas daqueles antigos reinos ibéricos levan
a Pedro I de Portugal a casar con Constanza Manuel en 1341,
quen se traslada co seu séquito persoal até o pazo real, un ano
antes do casamento. O pai de Pedro foi Afonso IV, rei de
Portugal que mantivo durante décadas guerras e enfrontamentos
coa súa veciña Castela, até que no ano 1339 ambas as coroas
se aliaron para combater aos árabes, coa vitoria da batalla do
río Salgado. A alianza entre ambos os reinos sélase co casamento
entre o príncipe herdeiro Pedro e Constanza, que terán tres
fillos: María, Luis e Fernando, que chegou a ser rei lusitano.
Inés de Castro -segundo os narradores da época- era unha moza
belísima, de ollos claros, tiña corpo esvelto e pescozo de cisne.
Seguramente a súa elegante estirpe viña da realeza sueva. O
certo é que a chegada de Inés á Corte portuguesa, impactou nos
sentimentos de Pedro. Inés non tardou en notar as olladas apaixonadas
do Infante. As galanterías demostradas e pouco agachadas,
dun futuro rei, que suspiraba por unha doncela que tiña
Mulleres da emigración
105