MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

136
Joaquina Dorado
no ano 2002.
Mulleres da emigración
Os ollos agrandáronselle e teñen ó seu arredor un círculo
violáceo moi acentuado. Toda a súa cara mostra o sufrimento
ó evocar as lembranzas do pasado: a morte dos seus compañeiros
de loita; o rostro martirizado de Carmen Royes que
mirara recentemente. Tamén atormenta a Joaquina as lembranzas
dos seus pais que ela sostivo económicamente
durante 19 anos e que morreran recentemente.
Joaquina Dorado deixa tras de sí un pasado heroico. É unha
muller que conquire adquirir moita cultura e escribe moi ben.
Dorida, pero non vencida. Nos seus ollos, cheos de tenrura,
brila de vez en cando unha chispa de enerxía que a fai fruncir
lixeiramente a fronte e acusa unha gran firmeza de carácter.
Sobre todo quere que conste neste recordatorio que sigue firme
nas súas conviccións, que non perdeu o entusiasmo polos ideais
libertarios e que, pese ó seu delicado estado de saúde, está
disposta a realizar todos os sacrificios e esforzos que sexan
necesarios para propagar e defender esos ideais”.