MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

ao oficial que estaba a cargo lle pedimos ver aos outros compañeiros,
aos de Capucha e Pecera. Só nos permitiron cun garda e
tabiques nos ollos, subir a Pecera; iamos contentos e emocionados
de volver a velos e deixarlles cigarros e larpeiradas.
Mais cando entramos no sector Pecera estaba case deserto. A
imaxe hoxe aínda golpea e magoa moi forte. ¿Onde estaban os
que faltaban? Non puiden imaxinar que estiveran nas súas casas.
Os poucos compañeiros que estaban alí respondéronnos que,
aos poucos días de irnos nós, os devolveran a Capucha coas
alxemas nas mans e os grillóns nos pés.
É que corría o mes de febreiro e nese período os oficiais facían
reunións onde se votaba o destino de cada un dos secuestrados.
O noso grupo foi liberado. O grupo Villaflor retornara a
Capucha. Alguén comentounos no noso estupor e amargura
que a Galega se “encarapuzou” e non quixo falar con ninguén.
Sabiamos, por experiencia personal, que cando o desánimo
ataca a caperuza era un refuxio perverso pero íntimo para chorar
e desafogar toda a anguria.
A Gallega non captou, logo dese día, ningún cigarro dos gardas
nin a voz falsa do acougo de ningún mariño.
Non podemos imaxinar o que sentiu ou pensou e sufriu, mais
si podemos imaxinar e estar convencidos de que lle sobraba
dignidade e fortaleza.
Podemos imaxinar e asegurar que, se houbo momentos para
comunicarse co seu grupo e cos secuestrados que permanecera
Represión nas rúas de Bos
Aires, militares interrogando
os cidadáns, ano 1976.
Mulleres da emigración
217