MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

Don Pedro mandando
recoñecer a Inés, despois
de morta, como raíña.
108 Mulleres da emigración
Conta a historia que Pedro mandou construír o seu panteón
fronte ao de Inés, non en paralelo como era costume realizar.
Ambos os panteóns estaban enfrontados polos pés, porque
quería o día da resurrección, ao se incorporaren, poder ver á
súa amada Inés e reunirse para a eternidade. Ambas as tumbas
foron delicadamente talladas á man e constitúen auténticas
obras da arte funeraria gótica. A historia e lenda de Inés de
Castro pasou a ser tema de inspiración dos grandes escritores
de todos os tempos. As primeiras referencias remóntanse ás
Crónicas de Afonso IV (Século XIV).
Posteriormente, foi base declamada nos versos da poesía de
Trobas á morte de dona Inés de Castro de García Resende
(1516), entón Visão de Inés de Castro de Mota (1529) e os que
lle deron maior proxección internacional, os versos citados en
Os Lusíadas (1572) do escritor portugués de orixe galega Luis
de Camões. Tamén se realizaron obras de teatro de carácter
dramático, como por exemplo a escrita por Antonio Ferreira,
Traxédia de Dona Inés de Castro, que foi a primeira deste
xénero da historia de Portugal. O escritor castelán Jerónimo de
Bermúdez inspirouse na temática escribindo Nise lastimosa
(1571) e Nise laureada (1577).
Durante o Século de Ouro das letras españolas, Lope de Vega
escribiu un drama, Inés de Castro e Luis Vélez de Guevara,
consagrouse coa súa obra tráxica, Reinar despois de morir
(1625). En Francia a súa tráxica vida foi motivo de inspiración
para Antonine Houdar de la Motte, que en 1723 escribe un
libro con este drama. En 1942 Henry Montherlant escribe a súa
obra La Reine morte, cunha case perfecta recreación histórica.
En Italia realizouse unha ópera en 1835 composta por