MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

Sofía Casanova.
80 Mulleres da emigración
esta familia poida trasladarse a Polonia, país este que despois
da guerra pasou a ser recoñecido como Estado independente.
En 1919 Sofía conquire chegar a España xunto a "Pepa" nun
tren militar. A súa chegada a Madrid é celebrada polos sectores
máis conservadores, os seus artigos sobre a guerra déronlle
unha gran fama periodística. Ó chegar á A Coruña o recibimento
foi extraordinario, as autoridades coruñesas acollérona
como unha auténtica heroina. Así nos conta Sofía este paso por
Galiza: "Ó vir a España milagreiramente a fins de 1919, cáseque
cega e pobrísima, a miña patria acolleume amorosamente,
e por suscripción popular foime agasallada a Gran Cruz da
Beneficiencia que o Rei e o seu governo me concederon.
A miña amada Coruña outorgoume un recibimento que me
resucitou, e tamén en Vigo, Lugo, Caldas, Betanzos e Baiona,
o meu povo demostroume o seu cariño, ó cal correspondo con
toda a miña alma.
Tais manifestacións de afecto repetíronse cando catro anos
despois solicitouse para min o Premio Novel de Literatura e
cando se me outorgou a Gran Cruz de Alfonso XII".
Nestos anos escribe, "De la guerra" (1916). "De la Revolución
Rusa en 1917" ou "La Revolución rusa en 1917, (1917). La
Revolución bolchevista (Diario de un testigo)" (1920).
Sofía Casanova foi membro Correspondiente da Real
Academia Galega, sendo elevada o 16 de decembro de 1952 ó
máis alto grado da Academia como Académico de Honor.
A súa residencia será definitivamente Polonia. A Segunda Guerra
Mundial e a posterior declaración da República Socialista de
Polonia, deixarana atrapada dentro dun sistema político, ó cal ela
combatira. Os seus últimos anos vivíraos na casa da súa filla máis
nova na cidade de Poznan, falecendo en 1958.
Sofía Casanova é a outra gran muller galega, xunto a Rosalía,
Concepción Arenal e a Condesa de Pardo Bazán. Sofía é a gran
esquecida das catro. A súa obra literaria e a súa paixón humana
ben valen un recoñecemento da historia.