MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

210 Mulleres da emigración
Centro de Detención máis grande da Arxentina; a tristemente
lembrada Escola de Mecánica da Armada (ESMA).
Susana Leiracha, ex-detida desaparecida que coincidiu na
ESMA con Elsa, cóntanos o seu testemuño cargado de emoción
dos momentos de horror que viviron xuntas:
“Cando me secuestraron, despois da tortura, varias horas despois,
leváronme por una escaleira de mármore a un lugar que
tiña un olor moi especial, era un cheiro “denso”.
Depositáronme nunha colchoneta cunha caparuza gris na cabeza,
alxemas nas mans e creo que me durmín inmediatamente
polo cansazo, a dor e o terror que non cesaba.
Non sei canto tempo despois me espertei. Escoitábanse voces,
eran persoas comúns que falaban en voz alta.
Prestei máis atención, non lembro as palabras mais eu estaba
secuestrada, e o lugar seguro que non era un cárcere, era un
instituto militar ou algo parecido. As persoas eran homes e
mulleres. Intentei lentamente sentar ou acomodar a caperuza
para ver o que estaba ocorrendo e alguén mo impediu. ¿Quen
eran esas persoas que podían conversar en ton doméstico, mentres
que a min me estaba prohibido?
Simplemente eran os secuestrados máis antigos ca min,
nunha quenda de garda permisiva que aproveitaban eses
valiosos minutos para se coñecer e comunicar. Mentres que
os recén secuestrados coma min debían permanecer illados e
en silencio por algúns días.
Todas estas pequenas historias e lembranzas foron vividos nos breves
momentos escamoteados aos verdugos. Cando non se sufría
polos ruídos, as bucinas, os berros dos torturados e os golpes;
cando por minutos cesaba o aillamento total, rotineiro e enlouquecedor,
vivido coa caperuza suxa e escura pegada ao rostro suoroso.
Aos poucos días tamén era unha secuestrada antiga e puiden
“ver” algo e escoitar. O nome da “Gallega” era común, non a
podía ver porque estaba na mesma ringleira de colchonetas cun
tabique que ma ocultaba.
Aos poucos días, máis dunha semana, os oficiais de mariña
decidiron escondernos da Comisión Interamericana de
Dereitos Humanos da OEA, que a raíz das denuncias viña a
Bos Aires para investigar os lugares denunciados, entre eles, a
Escola de Mecánica da Armada.
Dividíronnos en dous grupos, quedamos no último e cando
partiu o primeiro grupo puiden unir a voz de Josefina coa
súa cara e o seu corpo. Aínda non puidera unir a voz ao
aspecto da Gallega.