MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

Alfredo Gabela e
Carmen Arias.
52 Mulleres da emigración
á comitiva dos seus familiares, que tamén
estaban en Punta do Este. Así poderían volverse
a encontrar.
Roberto Guevara, irmán de Ernesto, lembra
que Gabela era un home tan modesto que
cando foi a saludar ao Che a Punta do Este
achábase Guevara rodeado de decenas de
persoas nunha sala e que Alfredo Gabela
estaba afastado do grupo, para non molestar.
Ao ver esta situación Ernesto pegoulle un
berro: "Que fas aí afastado Alfredo.
Achégate ao grupo". Cando Gabela se achegou,
Ernesto deulle unha cariñoso aperta.
Non quero deixar pasar este pequeo relato sen
por nel unha acotación á marxe. Había xa
como dous ou tres anos que Carmen estaba
casada e vivía en Bos Aires. Mantiñamos sempre
unha estreita correspondencia, pola que se
percatou de que este ano eu tivera serios
inconvenientes pecuniarios; toda a produción
de herba mate de Caraguatai en Misiones - que era a miña principal
fonte de recursos- roubáranma. Achegábase o día de Nadal.
Unha tarde chegounos por correo unha bolsa cargada de toda
clase de xoguetes, lambetadas e froitas, cunha carta, que aínda
conservamos, de Alfredo Gabela, que dicía: "Non podo permitir
que vostedes pasen o Nadal sen festexalo como é debido".
OS ÚLTIMOS ANOS DE GUEVARA.
Guevara é encomendado pola condución da Revolución
Cubana para que axude a outros pobos do mundo co fin de que
se puidesen liberar do xugo imperialista. Durante unha longa
tempada participa na guerrilla no Congo, onde recibe a tremenda
nova da morte de Celia, a súa nai. Logo trasládase a Bolivia,
onde intenta organizar unha base guerrilleira para toda
América Latina. O seu intento fracasa e é asasinado pola CIA
e o exército boliviano o 9 de outubro de 1967.
Durante aqueles anos, as novas sobre o posible asasinato de
Ernesto eran continuas nos medios de comunicación. Ata que
chegou a última e verdadeira. Ao principio pensouse que era
unha nova mentira. Posteriormente, confirmouse o asasinato
de Teté. Carmen e Alfredo quedaron conmovidos ante a tremenda
nova. Durante moito tempo as historias vividas con
Ernesto -que para Carmen era como un fillo- rondan pola súa
mente. Non pocas veces as bágoas lle saltaban dos seus ollos
lembrando con emoción as fotos de Ernesto.