MaquetaciÛn 1 - Crónicas de la Emigración

Esa noite puiden ver, espiando por baixo da caperuza, o rostro
pálido do Toupa... non sabía que o vería por última vez, non
chegou á illa, foi “trasladado” esa noite.
A viaxe en camioneta ata o embarcadeiro e desde alí, en lancha
polos ríos do Delta do Paraná, de madrugada e todos encarapuzados,
foi sinxelamente arrepiante. Algúns pensaban que
nos ían tirar á auga; eu non pensaba, a negación ensinábame un
bo mecanismo para aliviar a tensión.
Cando chegamos á illa do Tigre e nos pecharon nesa pequena
habitación, húmida, calorosa, todos amoreados, compartindo a
promiscuidade, puiden ver a cara, os corpos e os acenos de
todos os meus compañeiros de cativerio.
Cando observo á Galega descubro con sorpresa que o seu chaleco,
tecido de media estación, era moi parecido ao meu que
quedara na casa. En realidade, sí era o mismo chaleco porque
o Grupo de Tarefas non só nos secuestrara senón que ademais
se apoderara de todas as nosas pertenzas, entre elas da roupa.
Os elementos que non lles interesaban deixábanos na ESMA,
como parte da roupa, algúns quedaron no “pañol”, lugar que
recollía elementos cotiáns para uso dos gardas e, ás veces, noso.
Moi sorrinte a Galega dixo que llo deran e que desde ese
momento lle pertencía, porque as nosas pertenzas se debían
socializar. Mais moi solidaria agregou que se o necesitaba mo
Elsa coa filla.
Mulleres da emigración
211