PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

staci wtórnej wówczas, gdy występuje istotne poszerzenie pierścienia trójdzielnego (>40 mm).
W przypadku chorych z ciężką niedomykalnością trójdzielną, którzy uprzednio przebyli
zabieg kardiochirurgiczny, ryzyko korekty izolowanej wady trójdzielnej jest stosunkowo
wysokie. Takie postępowanie należy rozważać (klasa wskazań IIaC) jedynie po wykluczeniu
ciężkiego nadciśnienia płucnego (RVSP >60 mmHg), przy zachowanej funkcji mięśnia sercowego
lewej i prawej komory oraz prawidłowej funkcji zastawek serca lewego.
Leczenie zabiegowe w izolowanej ciężkiej, skąpoobjawowej lub bezobjawowej niedomykalności
trójdzielnej można rozważać (klasa zaleceń IIbC) jedynie u chorych z progresją dylatacji
i dysfunkcji RV.
Leczenie operacyjne niedomykalności trójdzielnej obejmuje przede wszystkim zabiegi rekonstrukcyjne.
Najczęściej przeprowadza się anuloplastykę trójdzielną z pierścieniem lub bez
pierścienia (plastyka DeVega); czasem plastyka obejmuje wytworzenie zastawki dwupłatkowej.
Wszczepienie zastawki biologicznej jest alternatywną metodą postępowania u chorych
z istotnymi zmianami organicznymi płatków, np. w karcinoidzie, anomalii Ebsteina.
W niedomykalności trójdzielnej wtórnej do zapalenia wsierdzia należy usunąć zainfekowaną
zastawkę (dobra tolerancja przy prawidłowym PAP) i implantować bioprotezę po 6–9 miesiącach.
Implantacja protezy mechanicznej nie jest zalecana z uwagi na bardzo wysokie ryzyko zakrzepicy
oraz wysoki gradient zastawki prowadzący do „jatrogennej” stenozy ujścia trójdzielnego.
W literaturze pojawiają się pierwsze doniesienia na temat przezskórnej implantacji zastawki
trójdzielnej – aktualnie ta metoda nie ma szerszego zastosowania praktycznego.
Wskazania do leczenia operacyjnego niedomykalności trójdzielnej przedstawiono w tabeli
9.5.
Tabela 9.5. Wskazania do leczenia operacyjnego wad zastawki trójdzielnej według wytycznych
ESC 2007.
111