PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

etiologia
V. niedomykalność aortalna
– klasyfikacja, rozpoznawanie,
postępowanie terapeutyczne
romuald twardowski, zbigniew gąsior
Najczęstszą przyczyną niedomykalności zastawki aortalnej ( ang. aortic regurgitation-
AR) w populacji europejskiej są zmiany degeneracyjne rozwijające się wraz z wiekiem wskutek
włóknienia i wapnienia płatków (około 50% przypadków). Pozostałe istotne przyczyny
to: gorączka reumatyczna (15%), zastawka dwupłatkowa (15%), zapalenie wsierdzia (10%),
zapalenie aorty (5%), wady tkanki łącznej, tętniak i rozwarstwienie aorty wstępującej oraz AR
w przebiegu urazów i po radioterapii. AR spotykamy też u chorych z zesztywniającym zapaleniem
stawów kręgosłupa, z reumatoidalnym zapaleniem stawów, w kile, w ciężkim, przewlekłym
nadciśnieniu tętniczym, w izolowanym zwężeniu podzastawkowym w drodze odpływu
lewej komory, w ubytku przegrody międzykomorowej (wypadanie płatka półksiężycowatego
zastawki aortalnej). U chorych operowanych z powodu izolowanej AR częściej jej przyczyną
jest poszerzenie aorty wstępującej niż pierwotna patologia zastawki.
Patofizjologia
Przewlekła AR prowadzi do powiększenia i ekscentrycznego przerostu lewej komory (LV)
co powoduje kompensacyjny wzrost objętości wyrzutowej przy braku objawów klinicznych przez
wiele miesięcy a nawet lat. Natomiast ciężka, przebiegająca gwałtownie AR powoduje znaczny
wzrost ciśnienia końcowo rozkurczowego i prowadzi do przedwczesnego zamknięcia się zastawki
mitralnej co łącznie z tachykardią skraca czas rozkurczowego napełniania lewej komory oraz prowadzi
do wystąpienia duszności i objawów wstrząsu wskutek spadku efektywnego rzutu serca.
65