PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

Ryc. 4.6. Stenoza aortalna. Pomiary grubości ścian i jamy lewej komory oraz szerokości drogi
odpływu lewej komory. Projekcja przymostkowa oś długa.
nej) w skurczu i rozkurczu, masę lewej komory oraz wskaźnik masy lewej komory, dzieląc
masę przez powierzchnię ciała lub wzrost [ryc. 4.6.]. Na podstawie prezentacji M i 2D ocenia
się również zmiany morfologiczne zastawki aortalnej z uwzględnieniem etiologii zwężenia
i stopnia zwapnienia oraz pomiary aorty.
Wyróżnia się:
• stenozę aortalną na tle degeneracyjnym (dawniej starczą), gdzie zmiany kolejno obejmują
podstawę płatków, pierścień i część ruchomą płatków,
• wrodzone zwężenie zastawki aortalnej: najczęściej dwupłatkową zastawkę z wtórnym zwapnieniem,
z ujściem eliptycznym, zwykle w młodszym wieku 45–65 lat,
• reumatyczne zwężenie zastawki aortalnej, ze zlewaniem się płatków w miejscu spoideł oraz
pogrubieniem brzegów płatków, często zajęciem zastawki mitralnej, z trójkątnym ujściem
aortalnym.
Zaawansowanie zwapnienia ocenia się w czterostopniowej skali: I – bez zwapnień,
II – nieznaczne zwapnienia (małe, punktowe ogniska), III – umiarkowane (liczne ogniska)
oraz IV – masywne [ryc. 4.7., 4.8.].
Oprócz standardowych pomiarów morfologicznych ocenia się również kurczliwość lewej
komory. Wskaźnik asynergii skurczu (WMSI) ocenia się w oparciu o podział lewej komory
na 17 segmentów oraz punktację zaburzeń kurczliwości od 1 – normo kineza, hiperkineza,
2 – hipokinezja, 3 – akineza lub 4 – dyskineza. Wskaźnik WMSI oblicza się jako sumę punktów
dla poszczególnych segmentów, podzieloną przez liczbę ocenianych segmentów. Nie
analizuje się segmentów o złej widoczności. Celem analizy funkcji skurczowej lewej komory
oprócz kurczliwości (WMSI) ocenia się frakcję wyrzutową lewej komory (EF) metodą Simpsona
oraz objętość wyrzutową (SV).
44