PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

Tabela 13.2. Wskazania do wykonywania walwuloplastyki balonowej w stenozie aortalnej wg
ESC (2007)
„Pomost” przed leczeniem chirurgicznym (AVR) u dorosłych chorych
z ciężką stenozą aortalną i wysokim ryzykiem leczenia kardiochirurgicznego
z powodu niestabilności hemodynamicznej
Chorzy z ciężką, objawową stenozą aortalną wymagający pilnego,
pozasercowego zabiegu chirurgicznego
Leczenie paliatywne u chorych z ciężką, objawową stenozą aortalną przy
przeciwwskazaniach do leczenia chirurgicznego wynikających z ciężkich
schorzeń współistniejących
IIbC
IIbC
Nie podano
W wytycznych amerykańskich z 2006 r. w porównaniu z poprzednią wersją usunięto
wskazanie do walwuloplastyki aortalnej dla chorych pilnie wymagających pozasercowego zabiegu
chirurgicznego.
Przezskórna i przezkoniuszkowa implantacja zastawki aortalnej
Możliwości przezskórnej i przezkoniuszkowej implantacji zastawki aortalnej otworzyły
drogę do leczenia zabiegowego chorych z ciężkim zwężeniem tej zastawki, dyskwalifikowanych
od leczenia chirurgicznego ze względu na zbyt wysokie ryzyko lub wręcz brak możliwości wykonania
takiego zabiegu. Implantacja pierwszej zastawki aortalnej u człowieka drogą przezskórną
miała miejsce w 2002 roku, od tego czasu wszczepiono już ponad 10 tysięcy zastawek (zarówno
drogą przezskórną, jak i z dostępu przezkoniuszkowego). Powszechnie stosuje się dwa typy
zastawek – wszczepianą z użyciem balonu Edwards-Sapien – ESV (Edwards Lifesciences, Irvine,
CA, USA) oraz samorozprężalną CoreValve – MCV(Medtronic, Minneapolis, MN, USA).
Zastawka ESV (ryc. 13.1) obecnej generacji skonstruowana jest z niskoprofilowej ramki
(stentu) ze stopu kobaltowo-chromowego, z doszytymi od wewnątrz trzema płatkami osierdzia
wołowego, stanowiącymi właściwy mechanizm zastawki. ESV dostarczana jest w postaci
rozprężonej i dopiero przed samym wszczepieniem formowana jest na systemie dostarczającym,
w skład którego wchodzi m.in. balon rozprężający zastawkę. Rozmiar stentu ESV pozwala
na jej implantację u chorych ze średnicą pierścienia aorty od 18 do 25 mm. Wszczepienie
zastawki w płaszczyźnie pierścienia aortalnego umożliwia zwykle w przyszłości ewentualny
dostęp do odejść naczyń wieńcowych. Zastawka ESV jest bezpieczna w badaniach rezonansu
magnetycznego w polu do 3 tesli.
System dostarczający ESV w trakcie zabiegów przezskórnych ma średnicę 18F (dla zastawki
23 mm; 1French=0,333 mm) lub 19F (dla zastawki 26 mm). W przypadku dostępu
przezkoniuszkowego korzysta się z systemu dostarczającego 26F.
Samorozprężalna zastawka MCV zbudowana jest z nitinolowego stentu o trzech strefach:
najniższej, o największej sile radialnej, która pozwala rozepchnąć się tej konstrukcji w miejscu
skalcyfikowanej zastawki natywnej, następnie strefy środkowej, na której umocowane są
płatki zastawki (pomiędzy którymi zachowany jest dostęp krwi do naczyń wieńcowych poprzez
siatkę stentu) oraz strefy górnej, najszerszej, która dopasowuje się do aorty wstępującej
147