PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

egresji przerostu lewej komory (LVH), poprawiła długoterminowe wyniki i zmniejszyła ryzyko
wystąpienia nagłej śmierci i zastoinowej niewydolności serca po wszczepieniu zastawki
aortalnej. Poprawa funkcji lewej komory serca po wszczepieniu zastawki bezstentowej powoduje
mniejsze ryzyko gdy zachodzi potrzeba ponownego przeprowadzenia reoperacji. W tym
kontekście, to powinny one także cechować się większą trwałością, dzięki czemu operacja ich
wszczepienia wiązałaby się z mniejszą śmiertelnością i rzadszymi odległymi powikłaniami,
w tym mniejszą częstością reoperacji.
Od wielu lat trwają poszukiwania idealnej protezy zastawkowej. Od pierwszych doświadczeń
z mechanicznymi zastawkami, poprzez biologiczne protezy zastawkowe, do najnowszych
zastawek bezstentowych, wszystkie wysiłki idą w kierunku opracowania zastawek najbardziej
przypominających ludzką i zapewniających chorym jak najdłuższe przeżycie, powrót do normalnej
aktywności oraz jak najmniejszą częstość powikłań związanych z typem wszczepionej
protezy.
Jak trudno naśladować naturę, wie każdy chirurg świadomy postępującego zniszczenia
wszczepionej przez niego zastawki biologicznej lub ryzyka udaru czy krwawienia po wszczepieniu
zastawki mechanicznej.
Idealna proteza zastawkowa to taka, która spełniałaby poniższe kryteria:
• trwała,
• nietrombogenna,
• chemicznie obojętna,
• hemodynamicznie odpowiadająca naturalnej zastawce,
• łatwa do implantacji,
• komfortowa dla pacjenta,
• łatwo dostępna,
• o małym ryzyku zakażenia.
Protezy zastawkowe można podzielić na dwie główne grupy :
• protezy mechaniczne,
• protezy biologiczne (bioprotezy).
Zasadniczą cechą konstrukcyjną różniącą oba typy zastawek jest materiał z jakiego są one
zbudowane.
Największe randomizowane badania porównujące zastawki biologiczne z mechanicznymi
(„Veterans Administrative Study”, „Edinborough Study Group”) nie wykazały różnic
pomiędzy nimi względem przeżywalności i ogólnej liczby powikłań, ale powikłania krwotoczne
były znamiennie częstsze po zastosowaniu zastawek mechanicznych, podczas gdy
reoperacje okazały się konieczne częściej w grupie zastawek biologicznych [1,2,3]. Główną
zaletą zastawek mechanicznych jest więc ich trwałość, choć odbywa się to kosztem większego
ryzyka odległych powikłań, takich jak powikłania zatorowe i krwawienie będące wynikiem
niezbędnego leczenia przeciwkrzepliwego. Zastawki biologiczne zaś oferują ograniczone
do minimum ryzyko odległych powikłań zakrzepowo-krwotocznych i brak konieczności
leczenia przeciwkrzepliwego (tab. 11.1.).
124