PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Częstym odległym powikłaniem wszczepienia zastawki w ujście mitralne jest niedomykalność<br />
zastawki trójdzielnej powodująca niewydolność prawokomorową z jej wszystkimi<br />
konsekwencjami. Najczęściej dotyczy to chorych, u których nie skorygowano niedomykalności<br />
trójdzielnej, ale zdarza się również w kilka lat po plastyce zastawki. Niewydolność prawokomorowa<br />
jest trudna do leczenia, powoduje zastoinową niewydolność wątroby utrudniającą<br />
leczenie przeciwzakrzepowe.<br />
Sama przewlekła antykoagulacja może spowodować zaburzenia hematologiczne: niedokrwistość,<br />
małopłytkowość.<br />
Kolejnym zagrożeniem dla chorych ze sztuczną zastawką jest infekcyjne zapalenie wsierdzia<br />
(IZW). Każdy chory z gorączką o niejasnej etiologii lub zatorowością musi być badany<br />
w kierunku IZW. Należy wykonać podstawowe badania krwi: co najmniej 3 posiewy krwi co<br />
godzinę, ale przed rozpoczęciem antybiotykoterapii, OB, CRP, morfologię, kreatyninę, badanie<br />
ogólne moczu i przezprzełykowe badanie echokardiograficzne (patrz rozdz. 17).<br />
Prawdziwym wyzwaniem dla lekarza w opiece ambulatoryjnej jest leczenie przeciwzakrzepowe.<br />
Przygotowanie chorego do samokontroli i zapoznanie go z zasadami dawkowania<br />
ma priorytetowe znaczenie. Zasady leczenia przciwzakrzepowego i potencjalne powikłania<br />
przedstawiono w rozdziale 18. Niejednokrotnie pierwszym objawem zakrzepicy zastawki jest<br />
TIA czy udar OUN. Każdy chory ze sztuczną zastawką po incydencie neurologicznym wymaga<br />
wykonania echa przezprzełykowego. Nie należy się ograniczać do zwiększenia wartości<br />
zalecanego INR i wdrożenia terapii przeciwpłytkowej [6].<br />
Postępowanie z ciężarną z <strong>wad</strong>ą <strong>serca</strong> lub po wszczepieniu zastawki omówiono w rozdziale<br />
16. Ważne, żeby kobieta w wieku rozrodczym była uprzedzona o zagrożeniach wynikających<br />
z leczenia doustnymi antykoagulantami, antagonistami witaminy K. Powinna wiedzieć,<br />
że najlepiej, aby ciąża była zaplanowana.<br />
Opieka ambulatoryjna polega również na wydawaniu różnych zaświadczeń i opinii kardiologicznych,<br />
niezbędnych do zabiegów pozakardiochirurgicznych [1,2,3,8].<br />
Należna jest rozważna kwalifikacja pacjentów ze stenozą aortalną do zabiegów operacyjnych<br />
niekardiologicznych. U chorych z bezobjawową stenozą aortalną można zezwolić na<br />
operacje pozasercowe o niskim i umiarkowanym ryzyku (ryc. 19.1). Wysokie ryzyko zabiegu<br />
operacyjnego niekardiologicznego nakazuje dokładną ocenę stanu klinicznego pacjenta, rozległość<br />
koniecznej operacji, ocenę chorób współistniejących. Do rozważenia jest wówczas,<br />
w zależności od powyższych czynników, wymiana zastawki aortalnej przed planowaną operacją<br />
niekardiologiczną (ryc. 19.2.). W przypadku operacji w trybie pilnym niezbędne jest ścisłe<br />
monitorowanie stanu hemodynamicznego.<br />
U pacjentów z objawową stenozą aortalną wskazana jest wymiana zastawki aortalnej<br />
przed planowanym zabiegiem operacyjnym pozasercowym. W przypadku dużego ryzyka zabiegu<br />
kardiochirurgicznego do rozważenia jest przezskórna walwuloplastyka aortalna.<br />
Pacjentów z istotną stenozą mitralną przy polu przekroju zastawki poniżej 1,5 cm 2 i skurczowym<br />
ciśnieniu w tętnicy płucnej poniżej 50 mmHg, bez towarzyszących objawów klinicznych<br />
można kwalifikować do zabiegów operacyjnych pozasercowych. Jeśli stenoza mitralna<br />
jest objawowa, a ciśnienie w tętnicy płucnej powyżej 50 mmHg, wskazane jest wykonanie<br />
przezskórnej komisurotomii mitralnej przed planowanym zabiegiem operacyjnym pozasercowym.<br />
W przypadku braku możliwości wykonania przezskórnej komisurotomii mitralnej,<br />
204
Change language