PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Dla poszczególnych technik TAVI (przezskórnej i przezkoniuszkowej) dodatkowo określa<br />
się następujące specyficzne przeciwwskazania:<br />
• Dla metody przezskórnej:<br />
� Tętnice biodrowe o krętym przebiegu, z masywnymi kalcyfikacjami, o małej średnicy<br />
(minimalne średnice definiuje się dokładnie w zależności od typu zastawki)<br />
� Aorta tworząca znaczny kąt w odcinku wstępującym z płaszczyzną zastawki aortalnej,<br />
z masywnymi zmianami miażdżycowymi w łuku, z koarktacją lub tętniakiem w odcinku<br />
brzusznym ze znaczną przyścienną skrzepliną<br />
• Dla metody przezkoniuszkowej:<br />
� przebyta chirurgiczna rekonstrukcja lewej komory <strong>serca</strong> z użyciem łaty (jak np. zabieg Dora)<br />
� masywne kalcyfikacje osierdzia<br />
� ciężka niewydolność oddechowa<br />
� brak dostępu do koniuszka <strong>serca</strong><br />
Omawiana metoda rozwija się niezwykle dynamicznie – przedstawione powyżej niektóre<br />
przeciwwskazania w praktyce już nimi nie są – na przykład w Górnośląskim Centrum<br />
Medycznym wykonano skuteczne implantacje zastawki aortalnej metodą przezskórną zarówno<br />
u pacjentów z dwupłatkową zastawką, jak i z dostępu przez tętnicę podobojczykową<br />
przy czynnym pomoście LIMA-LAD, a także leczono tą metodą chorych ze zdegenerowaną<br />
sztuczną biologiczną zastawką aorty.<br />
Przezskórne interwencje w niedomykalności mitralnej<br />
Opracowano kilka różnych technik przezskórnego zabiegowego leczenia niedomykalności<br />
zastawki dwudzielnej. Ich zastosowanie jest ściśle związane z mechanizmem niedomykalności.<br />
1. Przezskórna anuloplastyka mitralna – zabieg polegający na umieszczeniu i „zakotwiczeniu”<br />
w zatoce wieńcowej urządzenia mającego zmniejszyć rozmiar znajdującego się w pobliżu<br />
zatoki pierścienia mitralnego. Ograniczenia tej metody są następujące: częsty przebieg<br />
gałęzi okalającej lewej tętnicy wieńcowej „pod” zatoką wieńcową (w tej sytuacji implantacja<br />
urządzenia do zatoki skutkowałaby zamknięciem gałęzi okalającej), przesunięcie (czasem<br />
dość znaczne – do kilkunastu milimetrów) pomiędzy płaszczyzną pierścienia a zatoką<br />
wieńcową oraz możliwość zmniejszenia rozmiaru jedynie części obwodu pierścienia mitralnego.<br />
Trwające obecnie badanie EVOLUTION II być może pozwoli ustalić miejsce tej<br />
terapii w <strong>leczeniu</strong> niedomykalności mitralnej.<br />
2. Klipsowanie płatków zastawki mitralnej – zabieg ten jest jak gdyby przełożeniem na warunki<br />
kardiologii interwencyjnej chirurgicznego pomysłu, opracowanego przez Alfieriego, a polegającego<br />
na zespoleniu środkowych fragmentów (segmentów A2 i P2) przedniego i tylnego płatka<br />
mitralnego. W metodzie przezskórnej wykonuje się to za pomocą klipsa wpro<strong>wad</strong>zanego<br />
z dostępu żylnego poprzez prawy i lewy przedsionek (po wykonaniu naklucia przegrody międzyprzedsionkowej).<br />
Prezentowane w 2010 roku wyniki badania EVEREST II (klips mitralny<br />
vs leczenie chirurgiczne) przedstawiają dużą skuteczność tej metody leczenia w zmniejszaniu<br />
niedomykalności mitralnej, przy niewielkiej ilości skutków niepożądanych. Analizując te wyniki<br />
można jednak mieć zastrzeżenia co do punktu końcowego, zdefiniowanego jako ograniczenie<br />
niedomykalności do co najwyżej umiarkowanej – w przypadku leczenia chirurgicznego wynik<br />
149
Change language