PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

Ryc. 7.1. Umiarkowane zwężenie zastawki mitralnej. Pole otwartej zastawki 1,66 cm 2 z obrazu
2D (A), z doplera CW 1,22 cm 2 (B). Obraz przepływu w diastole w projekcji koniuszkowej
czterojamowej i M-mode kolor (C) i przymostkowej długiej (D).
Ryc. 7.2. Ciasna stenoza mitralna. Powierzchnia ujścia 1,0 cm 2 (A), średni gradient rozkurczowy
przez ujście 8 mmHg (B).
MS – zrośnięcia komisur, kopułowatego ruchu płatków, ich postępującego grubienia, wapnienia
i pogorszenia ruchomości a wreszcie pogrubienia, zwapnienia i skrócenia aparatu podzastawkowego.
Szczegółowa ocena morfologii zastawki wg skal Wilkinsa i Cormiera (grubość i ruchomość
płatków, ich zwapnienia i stopień zajęcia nici ścięgnistych) odgrywa kluczową rolę w kwalifikacji
do ewentualnej interwencji przezskórnej (tab. 7.1. i 7.2.). Do podstawowych parametrów, pozwalających
na ocenę stopnia zaawansowania wady i rekomendowanych aktualnie przez Europejskie
i Amerykańskie Towarzystwa Echokardiograficzne, zaliczamy:
85