PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

Ryc. 8.4. Zastawka mitralna w pozycji zamkniętej widoczna w projekcji przymostkowej w osi długiej
lewej komory (A). Płatki koaptują w obrębie lewej komory stykając się na długości ok. 6 mm (strefa
apozycji). Widoczna strefa apozycji płatków, struny ścięgniste pierwszo- i drugorzędowe. Kolorem
czerwonym zaznaczono przednią, a kolorem granatowym tylną część pierścienia mitralnego. Mięśnie
brodawkowate widoczne w projekcji przymostkowej w osi krótkiej lewej komory (B).
dłowej geometrii i funkcji lewej komory. Struny pierwszorzędowe przyczepione są do wolnego
brzegu płatków, struny drugorzędowe do powierzchni komorowej płatków, a struny trzeciorzędowe
do tylnej części pierścienia zastawki. Struny ścięgniste oraz płatki zastawki mitralnej nie są
unaczynione, drobne naczynia mogą występować jedynie u podstawy płatków.
Lewa komora wraz z mięśniami brodawkowatymi jest bardzo istotnym elementem
kompleksu zastawki mitralnej. Ma kształt zbliżony do kuli karabinowej. Układ włókien miokardium
jest bardzo skomplikowany i wielokierunkowy, co powoduje, że ruch rozkurczowy
i skurczowy komory ma składowe podłużną, okrężną i skrętną. Dzięki temu napełnianie i wyrzut
krwi ma charakter wirowy i płynny, co zapewnia optymalne warunki hydrodynamiczne,
zapewniając dużą sprawność serca i minimalizując zużycie energii. W lewej komorze wyróżniamy
zazwyczaj dwa mięśnie brodawkowate: przednio-boczny oraz tylno-przyśrodkowy
(ryc. 8.4). Każdy z nich połączony jest strunami ścięgnistymi z obydwoma płatkami zastawki.
W czasie rozkurczu mięśnie przylegają do ściany komory, a w czasie skurczu napinają się
i ustawiają w świetle komory, na wprost zastawki.
Nieprawidłowości kształtu lub czynności lewej komory mogą powodować dysfunkcję
zastawki mitralnej. Szczególne znaczenie ma geometria ściany dolno-bocznej, której uszkodzenie
w przebiegu zawału serca jest częstym powodem niedokrwiennej niedomykalności
mitralnej w wyniku nieprawidłowej pozycji tylno-przyśrodkowego mięśnia brodawkowatego.
Niezależnie od etiologii, poszerzenie komory i zmiana jej kształtu na kulisty powoduje oddalenie
obu mięśni brodawkowatych od siebie i od zastawki utrudniając koaptację płatków.
Często towarzyszy temu poszerzenie pierścienia mitralnego, co przyczynia się do niedomykalności
zastawki pomimo prawidłowej budowy płatków i strun.
Podstawową techniką służącą do diagnostyki niedomykalności mitralnej jest echokardiografia
przezklatkowa, uzupełniona w razie potrzeby badaniem przezprzełykowym i trójwymiarowym.
96